De bittere tranen van Louis van Gaal. (En een paar sokken)
Gisteravond keek ik naar ‘De bittere tranen van Louis van Gaal’, een documentaire uit de reeks van Andere Tijden Sport.Ik zag Jimmy Floyd Hasselbaink, ik zag een Mark van Bommel zonder baardgroei en een heel magere Tom Egbers, die verslag deed van de persconferentie waarop Louis van Gaal zijn eerste bondscoachtermijn voor beëindigd zou verklaren.
Egbers sprak met een stem alsof hij de trailer van een rampenfilm uit Hollywood insprak.
Koffiedrinken met pikante dames
Achter een tafeltje in Zeist zat Louis van Gaal, op een verhoging. Beneden hem zaten zijn vrienden van de media. Jack van Gelder zat achterover en rookte een sigaar.
‘Het vlaggenschip,’ zei Henk Kesler, ‘leed onderweg schipbreuk.’ Waarna hij het woord gaf aan Van Gaal, die er niet uit zag als de kapitein van de Titanic, maar meer als Piet Hein, die net terug was met de Zilvervloot.
‘Anderhalf jaar geleden was ik heel blij. En zelfs misschien wel: in de euforie.’
De persconferentie werd doorsneden met wedstrijdbeelden van de mislukte kwalificatiereeks van meer dan tien jaar geleden. Wat vooral opviel: de stupide fouten van Frank de Boer.
Ondertussen daalden de zinnen van Van Gaal als zweepslagen neder op het Hollands journaille. De tranen stonden in zijn ogen, terwijl hij Jan en Alleman – en vooral de microfoon – geselde dat het een aard had.
‘Spreek ik te luid?’
Henk Kesler lachte.
Ja, hij sprak te luid.
Louis: ‘KNVB: plusplus! Publiek: plus! Media: minmin!’
Daarna keek hij de zaal in. De in hem opgetaste drift zocht zich ondertussen wanhopig een weg naar buiten.
Een andere belangrijke reden voor Van Gaals vertrek destijds zou een bacchanaal aan de vooravond van Nederland – Denemarken zijn geweest. Een orgie met Deense hoeren en drank, georganiseerd door de zaakwaarnemer van Patrick Kluivert.
Dit werd ontkracht door Bertus Holkema, een Friese boomstam die als beveiliger bij het elftal betrokken was en touwtjes voor de nooduitgangen spande om er zeker van te zijn dat erkende nachtvlinders op tijd tussen de klamme lappen zouden kruipen.
Bertus zelf zat in die dagen ’s nachts op een stoel op de hotelgang.
Tegen de tijd dat hij in Kopenhagen bij de sexsuite was gearriveerd, zat Kluivert daar rustig een kopje koffie te drinken tussen zes mannen en zes meiden, door Bertus omschreven als ‘pikante dames’.
Ook pikante dames hebben natuurlijk wel eens zin in een lekker kopje koffie.
De geschiedenis, die altijd maar rechtsaf was gestuurd, maakte rechtsomkeert, terug naar het kruispunt van waarheid en verdichting.
Sokken
Helemaal aan het eind van de aflevering kwamen de ondervraagden nog tot een wonderlijke conclusie over het falen van Van Gaal: het zat in de sokken.
Sommige jongens droegen sokken in hun badslippers, anderen weer niet.
Van Gaal vond destijds dat iedereen sokken moest dragen.
Wie geen sokken droeg, werd gecorrigeerd.
En, zo zei toenmalig persvoorlichter Rob de Leede: ‘Ruud was een man die al jaren zonder sokken door het leven ging.’
Dat was het dus.
Niks Kira Eggers, niks volgevreten vedetten, niks Jason McAteer; het waren de sokken van Ruud Krol. De blootvoeter uit Amsterdam.
Ik wist dat het in de top om details draaide, maar dit had ik toch niet verwacht.
Ruud was een man die al jaren zonder sokken door het leven ging.
Wat een zin.
Kan ik zo drie WK’s op teren.
