Thé Lau op Pinkpop: de levenskracht van een stervende
Doodgaan kan deuren openen die anders gesloten blijven en dan heb ik het niet over de hemelpoort. Was Thé Lau niet ten dode opgeschreven, dan had hij niet op Pinkpop gestaan. Dan was dit stukje waarschijnlijk over The Rolling Stones gegaan. Dan was de tent waarin The Scene speelde misschien net zo leeg geweest als een paar uur later tijdens Epica.
De dingen zijn zoals ze zijn. Thé Lau gaat dood en de tent puilt uit. Mijn tocht, vol vertrouwen aangevangen, stokt middenin de mensenmassa, een meter of tien meter buiten de tent. Voor de een eindigt het met terminale keelkanker, voor de ander achter een iets te lange jongen met een groen-roze Björn Borg-boxershort en een etterende koortslip. Lot met de levensgrote versus lot met de piepkleine L. Wat kun je anders dan erin berusten?
Rolstoelmeisje
Rechts probeert een meisje in een rolstoel uit de drukte te geraken. Links valt iemand flauw. Hulpdiensten en rolstoelmeisje wordt geen centimeter ruimte gegund.
Met de komst van de Rolling Stones is Pinkpop dit jaar meer grijs dan roze. Een stuk zwaarlijviger bovendien. Naakte lichamen beuken niets ontziend van achteruit naar voren, de tent in. De wilskracht is benijdenswaardig, de methodes zorgwekkend. Sommige mensen gaan over lijken om de dood in de ogen te kunnen zien.
Intuïtief en beschaamd denk je: die Thé Lau heeft het zo gek nog niet bekeken.
Vier jongens
Zoals dat gaat neemt de interesse gedurende het concert af. Sterven is leuk, maar het hoeft geen uur te duren. Binnen in de tent staan vier jongens. Tukkers, zo blijkt later. Drie zijn kalend en iets te dik. Broers wellicht. De vierde is slank, zwarte krullen onder een blauw-wit geblokt hoedje.
Op het podium begint de band aan zijn laatste nummers. Open moet het zijn. Iedereen is van de wereld. Om me heen slaat de twijfel toe. Hoe hef je je glas op de gezondheid van iemand op wie de term ‘gezondheid’ in het geheel niet van toepassing is?
De vier vrienden pakken het anders aan. Ze springen, dansen en schreeuwen alsof FC Twente zojuist de Europacup heeft gewonnen. Het is de meest opzichtige façade ooit. Feesten om niet te hoeven huilen.
De eerste die breekt is de dunne met het hoedje. Een straaltje zweet, zou hij kunnen zeggen. Toevallig in een ooghoek ontstaan. De trillende onderlip verraadt de ware emotie. Een van de dikkerds draait zich om en lacht hem uit. Dan gaat ook hij voor de bijl. Even later staan ze alle vier te janken, hun armen in de lucht. Een live Fischerman’s Friend-reclame zo treffend dat ik zonder aarzelen de hele wereldvoorraad op zou kopen.
Levenskracht
Thé Lau krijgt dat vanaf het podium allemaal niet mee, al zullen zich op de voorste rijen ongetwijfeld soortgelijke taferelen voltrekken.
Terwijl de kanker aan hem vreet, straalt hij meer levenskracht uit dan ooit. Het is jammer dat een sterfproces altijd eindigt met de dood, anders had hij uit kunnen groeien tot een autoriteit op dat gebied. Gelukkig hebben we de beelden nog. Verplichte kost voor iedereen die er ooit niet meer zal zijn.
Foto: Pinkpop / Hub Dautzenberg
