5-1
Je kunt van alles over Spanje – Nederland vertellen, als objectieve columnist.
Je kunt nu allerlei ingewikkelde verhandelingen over voetbalsystematiek ophangen, kunt zeggen dat 5-3-2 ideaal is tegen een verondersteld betere tegenstander maar dat Nederland vanaf nu favoriet is en dat het systeem daarmee achterhaald is, je kunt opmerken dat er nog van alles aan schortte, dat Janmaat geen goede voorzet gegeven heeft, dat Blind de achterlijn geen moment van dichtbij heeft gezien, dat die Spanjaarden er het eerste halfuur wel heel makkelijk doorheen liepen, dat De Vrij zich er door Diego Costa liet inluizen bij die penalty, dat de voortzettingen van Jasper Cillessen nogal eens te wensen overlieten.
De zaak relativeren
Je kunt de zaak gaan relativeren, zeggen dat ze de eerste helft werden overklast, dat De Guzman en Martins Indi er niets van bakten, dat Sneijder onder de maat was, je kunt stellen dat Spanje ernstig over the hill is, vol uitgezakte tapasknagers die de honger missen en op elkaar zijn uitgekeken, met een spits als een pudding en een centraal verdedigingsduo dat z’n geleidehond in de kleedkamer had gelaten, spelers die bovendien een vreselijk lang seizoen hebben gehad, een afmattend seizoen, dat Spanje zijn eerste wedstrijd zelden overtuigend speelt, je kunt verwijzen naar vier jaar geleden (verloren van Zwitserland), je kunt komen aanzetten met de opmerking dat je in een toernooi moet groeien en niet meteen al je kruit moet verschieten, je kunt verwijzen naar 2008, toen Oranje zo virtuoos (veel virtuozer, om helemaal eerlijk te zijn) speelde tegen regerend wereldkampioen Italië en Frankrijk, om er daarna door Rusland uit gekegeld te worden, dat we niet moeten denken dat we er al zijn, dat een zwaluw nog geen zomer maakt, dat Nederland in het zadel werd geholpen door twee blunders van een keeper die het noorden al een tijdje kwijt is, dat het verleden niet telt en dat woensdag Australië wacht, dat ze niet moeten gaan zweven of denken dat ze heel wat voorstellen, dat Louis van Gaal niet opeens geen rare man meer is, dat Robben fit moet blijven, dat Van Persie niet tegen nog een volslagen onnodige gele kaart moet oplopen, dat in de achtste finale nog altijd Brazilië of het sterke Kroatië wacht, dat deze wedstrijd ontzettend veel krachten heeft gekost, dat het maar een spelletje is, dat het onzinnig is om je zo druk te maken om iets wat in principe geen enkel belang heeft, dat het moeilijk juichen blijft voor omhooggevallen types als Sneijder en De Jong, dat er nog werk is aan het meezingen van het Wilhelmus, dat we overdreven vaak Frans Hoek in beeld kregen, dat het nog nooit in de geschiedenis is gebeurd dat een elftal met Paul Verhaegh in de selectie iets heeft klaargespeeld op een wereldkampioenschap, dat we de huid van de beer niet moeten verkopen, etc., dat het eerste gewin kattenspin is, dat Nederland nu eenmaal geen toernooivoetballers voortbrengt, dat, dat, dat, dat…..
Maar…
5-1.
5-1!
5 fucking 1!!!
Hahahahahahaha!
Vijf doelpunten voor ons (ja, ons ja!) en een voor hen!
Verdiend! (soort van)
Tegen de wereldkampioen!
Met de kwalitatief minst indrukwekkende Oranjeselectie die ik bij leven naar een eindtoernooi heb zien vertrekken en een trainer die zo met zichzelf is ingenomen dat het sympathiek wordt (en dan ben je behoorlijk zelfingenomen).
Met het Nederlands Elftal!
GOD-NON-DE-JU, 5-1….!
Ik stop hier. De emotie wordt me teveel.
