Spring naar de content

Brullen in je juichpak

Voor veel Oranjefans was het eergisteren een dolle dag. Weken, maanden was er naar uitgekeken. Hoe zou hij staan? Zou hij passen? 12 juni arriveerden ze dan eindelijk. 250.000 mensen hebben er inmiddels eentje weten te bemachtigen, de armzalige rest moet het doen met Marktplaats, waar dagelijks 15.000 mensen zoeken naar een exemplaar, terwijl er maar 300 per dag worden aangeboden tegen een gemiddelde prijs van zo’n 40 euro.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Johanna Geels

Ik heb het natuurlijk over het juichpak. De hype van dit wereldkampioenschap voetballen én tevens het bewijs dat de debilisering van dit land nog lang niet op zijn retour is. Want welke idioot gaat nou vrijwillig in een keiwarm knaloranje pak in hartje zomer, buiten op zijn zelfgebouwde bierkrattentribune naar een groot scherm zitten staren? In groepsverband ook nog, want anders is er niks aan natuurlijk. In je eentje thuis, op de bank met je juichpak aan de wedstrijd kijken is een beetje zielig. Zulke dingen werken alleen bij de gratie van de massa. Dat weet iedereen allang, maar nu is er ook bewijs voor.

Hadimassa
Het Radboud UMC heeft namelijk onderzocht dat serotonine de oorzaak van de juichpakkenkoorts is. Serotonine, ook wel bekend als het geluksstofje, is dol op massa’s, op groepjes, op gezellig, leuk doen met zun allen. Serotonine is de reden dat Twitter volloopt met zogenaamde juichfies, selfies van mensen in lelijke oranje pakken met gouden letters erop. Serotonine is de oorzaak én de schuld van randdebilisering in het algemeen. Het schijnt dat iemand met weinig serotonine in zijn lijf niet warm of koud wordt bij het zien van een meute juichpakken die al selfies makend buurten afschuimen.

Serotoninetekort?
Hier moest ik even over nadenken. Ik bedoel, heb ik dan weinig of geen serotonine? Of beter gezegd, ben ik ongelukkig? Okay, ik ben geen groepsmens, sterker, ik háát clubjes. Mij zul je niet snel aantreffen in grote massa’s, en op verjaardagsfeestjes ben ik altijd een van die mensen die (samen met andere serotoninetekort-lijders) in de keuken belanden, maar ongelukkig? Nee, zo voel ik dat niet. Melancholisch, dat wel. Ik kan uren tobben over zwarte gaten in het heelal die op aarde terechtkomen, zodat het kan gebeuren dat ik tijdens een boswandeling plotseling in het niets verdwijn. In mijn slechtste periodes ben ik misschien zelfs misantropisch te noemen en weet ik zeker dat alles en iedereen tegen mij is, behalve Haruki Murakami dan, de man die alle parallelle werelden met elkaar verbindt. De man die de stem van de oneindige leegten belichaamd, het absolute nulpunt, de man die weet heeft van de hoed, de rand en alles wat daartussen leeft. Verder gaat alles best hoor, met mij, al is er natuurlijk altijd ruimte voor verbetering.

JG in een juichpak
Ik heb dan ook besloten op Marktplaats een juichpak te kopen. Dat zal mijn misantropische aard leren. Voor veertig euro ligt het geluk dichterbij dan ooit. Ik zal het pak bij de eerstkomende wedstrijd dragen en mij gezwind naar een buurt begeven waar mensen op krattentribunes naar voetbal kijken. Ik zal mij bij hen voegen en weldra zal de oranjekoorts als een griepvirus op mij overslaan. Wacht maar, over een tijdje sta ik ook tussen de juichfies op Twitter, in mijn knappe pak met gouden letters erop.

Oranje zwarte gaten
Er is echter één probleem. De pakken zijn erg warm in de zomer. Voor ik het weet zit ik brullend van de hitte in mijn juichpak. Gelukkig schijnen de pakken niet sterk van kwaliteit te zijn. Er vallen snel gaten in. Dat zou kunnen betekenen dat die zwarte gaten waar ik het net over had, daadwerkelijk op aarde zijn geland en zich gemuteerd hebben in een oranje substantie. Wat weer zou betekenen dat al die 250.000 mensen die zo’n pak dragen, zomaar in het niets, in hun eigen pak dus, kunnen verdwijnen! Je moet er niet aan denken. Of juist wel? Enniehoe, beter denk ik volgens de wetten van de geluksstofjes Positief dus. Die gaten zijn namelijk hartstikke handig, ze luchten de boel tenslotte lekker door als het warm is. Zie, ik kan het wel. Positief denken. Tenslotte vond ik mijzelf gisteravond brullend van geluk op de bank, bij elk gemaakt goal. Vijf keer dus! Een topzomer wordt het. Wat nou, serotoninetekort,..

Dichter Johanna Geels beschrijft de absurdistische en poëtische kant van de dagelijkse dingen.

Onderwerpen