Kinderen leren wat seks is van YouTube. So what?
Als je een kind krijgt, weet je dat er een moment komt dat je moet uitleggen wat seks is. Als je kind geboren is na zeg maar 2000, weet je ook dat de kans groot is dat hij of zij dingen over ‘seks’ leert van internet, en van alles en nog wat heeft gezien nog voordat jij eraan toe was er met ze over te beginnen.
Natuurlijk kun je wel het een en ander censureren (en dat is een goed idee), maar je kunt seks niet helemaal van de computers thuis laten verdwijnen, zelfs niet met de meest ingewikkelde internetblokkades. (Als je het woord ‘seks’ blokkeert, kom je bijvoorbeeld niet eens meer op Nu.nl of bepaalde pagina’s van de NOS.) Bovendien kun je nog zo boven op het scrollgedrag van je kinderen zitten, ze hebben ook vriendjes en vriendinnetjes, en je weet nooit precies wat ze bij hén thuis doen.
Het moment dat je erover begint
Over seks praten vind ik heel leuk, met bijna iedereen, alleen niet met de kinderen. Ik heb ook werkelijk geen idee op welke leeftijd je daarmee moet beginnen. Zowel te vroeg als te laat kan schadelijk zijn, lijkt me.
Maar ik wist dat er een moment zou komen dat het ter sprake zou komen, en dat ik er dan achter zou komen dat ze het ‘allang hadden gezien’.
Dat moment kwam.
Vorige week.
We zaten nog aan tafel, maar de kinderen waren klaar met eten en probeerden zoveel mogelijk vieze woorden te zeggen, vooral alle synoniemen die ze kennen van ‘poep’, want dat doen kinderen graag aan tafel. Op een gegeven moment ging mijn zoontje (van zeven) beschaamd, een beetje anders lachen en fluisterde hij tegen zijn zusje ‘seks…’.
Zijn zusje lachte mee, want ze begreep meteen dat ‘seks’ een heel grappig vies woord was, net zoals poep.
We wisten nog niet dat we hier al waren
“Weet je eigenlijk wat seks is?” vroeg ik hem.
Het werd even stil. We waren allemaal verwonderd dat dit moment, nu, was gekomen.
Mijn zoontje stond op en ging heel ‘sexy’ dansen. “Dit is seks,” zei hij. “Maar dan met z’n tweeën. En in je blootje.”
Hij gniffelde erom.
Het zag er schattig onschuldig uit, en het kwam, moet ik zeggen, in de buurt van wat je zou kunnen omschrijven als een soort kinderversie van ‘seks’.
“Hoe weet je dat?” vroegen we hem.
“Van YouTube,” zei hij.
Nog net niet: “Van YouTube natuurlijk”.
We schrokken ervan, hoewel dit het meest logische antwoord was. We schrokken omdat we gewoon nog niet wisten dat we hier al waren aangeland. Omdat we misschien tevergeefs hadden gehoopt dat de juf het had uitgelegd. Maar we probeerden onze schrik te verbergen.
Mijn zoontje voelde onze schrik wel aan, dus mompelde hij er snel achteraan: “O nee, het was een keer bij Klokhuis…”
Bij Klokhuis is alles oké. “Maak je maar geen zorgen, mama,” zei hij eigenlijk, in andere woorden. En hij liep weg om te gaan spelen.
In gedachten antwoordde ik hem. Oké, liefje, ik zal me geen zorgen maken, ik ben blij dat we dit moment hebben gehad. Want dat ben ik namelijk ook echt. Ik ben blij dat hij weet dat ik weet dat hij het weet. ‘Het’. Ik ben blij met zijn dansje. En ik zal me, natuurlijk, heus wel gaan voorbereiden op een beter en meer inhoudelijk gesprek over dit onderwerp.
Maar misschien, dacht ik nu, misschien raken ze niet meteen verpest for life als ze een keer seks op internet zien.
