Waarom we blij mogen zijn dat Oranje in Fortaleza niet tegen Brazilië speelt
2 juli 2010: de dag dat Nederland op het WK van Brazilië won en ik, gehuld in oranje, op het strand van Fortaleza stond te juichen. Hoe had ik kunnen weten dat Nederland zou gaan winnen? Ik stond mij eerlijk gezegd al likkebaardend voor te bereiden op het feestje dat zou volgen.
Daarom durfde ik ook rustig uitgedost in oranje kledij op het strand van Fortaleza de wedstrijd te gaan kijken: grote schermen, duizenden Brazilianen en heel veel blikjes koud Brahma-bier. Ik kreeg van de Braziliaanse supporters steeds maar kusjes, kneepjes en moest met juichende fans op de foto. ‘Arme Hollandse’, zeiden ze: ‘die straks verliezen zal.’ Ik vond het allemaal prima. Ik dacht er alleen maar aan hoe ik zo snel mogelijk naar Rio zou kunnen komen voor het kampioensfeestje. Bus? Duurt lang. Vliegtuig? Duur.
Sneijder
Terwijl de tweede helft vorderde, zakte het enthousiasme van de Brazilianen zichtbaar in. Bij het tweede doelpunt van Sneijder werd het geluid van de boxen zelfs uitgedraaid, zodat wij geen juichende Hollanders hoorden, slechts doodse stilte. Zodoende dacht ik dan ook dat de goal was afgekeurd of iets dergelijks, totdat ik de teller in de linkerbovenhoek van het scherm op 2-1 zag staan. Het werd gaandeweg stiller op het hete strand, het humeur daalde tot een massaal nulpunt.
Huilende mannen
Een paar minuten voor het einde van de wedstrijd kreeg ik van omstanders een Braziliaanse vlag aangereikt met het advies deze snel om me heen te vouwen. Ze stonden niet in voor de gevolgen: zo’n oranje meisje dat straks door de zwaar depressieve groengele menigte heen zou lopen. Ik kreeg nog wat vlaggetjes op mijn wangen gekalkt en voilà, niets Hollands meer aan.
Godenzonen
Na het fluitsignaal was het alsof er een dag van nationale rouw aangebroken was, inclusief huilende mannen. Ik liep snel terug naar het hostel gehuld in mijn Braziliaanse vlag. Dagen bleef de mineur hangen tot het opeens ook weer vergeten was: 2 juli? Nee, geen Braziliaan kan zich het herinneren. Zij verloren? Nee, collectieve vergeetachtigheid rond deze specifieke datum. Mooi toch?
Volg de avonturen van reisjournalist Iris Hannema (1985) op Twitter: @irishannema. Haar rauwe, geestige reisavonturen zijn te lezen in ‘Miss yellow hair, hello!’ (De Arbeiderspers) en ligt nu in de winkel.
