Spring naar de content

Langssjezende, sfeerverpestende gedachten

Ken je het fenomeen dat je aan iets leuks denkt, iets goeds leest, of een prettig bericht hebt gehoord (of alleen de zon schijnt), en je even werkelijk gelooft dat het leven goed is? Even heel licht en luchtig?
Vervolgens komt er een andere gedachte, het kan zelfs een fractie zijn van een gedachte, die het verpest.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Pauline Bijster

Je weet niet eens precies waarom, of welke het was, een moment later. De verpestende fractie van een gedachte is langsgesjeesd voordat je het goed en wel doorhad. En toch is je vrolijke, luchtige gevoel van eerder ook weg.

Die langssjezende sfeerverpestende gedachte kan bijvoorbeeld met geld te maken hebben. Toen ik gisterochtend (goed geslapen, lekkere koffie, er stond iets leuks in de krant over het Nederlands Elftal) zo’n algemeen ‘het leven is eigenlijk best leuk’ gevoel had, kwam die. Pats, alsof mijn gezellige ballonnetje met een scherp puntje werd doorgeprikt.
‘De factuur is nog niet betaald’, was de langssjezende verpestende gedachte.

Dat was het, meer niet.

Het zou zelfs kunnen dat de langssjezende gedachte alleen maar was: ‘De factuur is nog niet…’ en bij het woord factuur kreeg ik buikpijn. Oja, shit, het is maandag. De werkweek begint. Werk, geld, facturen. Niks genieten, zon, koffie. Er zou geld op mijn rekening moeten staan dat er nog niet staat. Ik zou dingen moeten kunnen betalen die ik nog niet kan betalen. Weg hele gevoel dat het leven eigenlijk best leuk is.

Facebookberichten of krantenberichten kunnen hetzelfde sfeerverziekende effect hebben. Hoewel ik dol ben op Facebook, en op kranten. Bijvoorbeeld: een Palestijns kindje dat in elkaar wordt geschopt. Met foto. Als ik nietsvermoedend gelukkig zit te zijn en op één van mijn sociale mediakanalen zit, en er komt zo’n bericht langs, voelt het als een stomp in mijn maag. Ik blijf zitten met pijn zelfs als de krant allang uit is of Facebook al uitgelogd.
Niet dat ik het niet wil weten, natuurlijk wel. En laat de rest van de wereld  ook maar weten wat er allemaal rot is. Het gaat alleen niet zo goed samen met individuele geluksballonnetjes.

De ‘ik ben te dik’-gedachte
Naast ‘ik heb geen geld’ en ‘de wereld gaat naar de gallemiezen’ heb ik nog een veelvoorkomende langssjezende verpestende gedachte. De ‘ik ben te dik’-gedachte. Die kan ook ieder luchtig of gelukkig moment in een ommezwaai donkergrijs en stroef maken.

Nu vraag ik me af: als ik rijk zou zijn, en heel dun, en de wereld zou niét naar de gallemiezen gaan (er zouden nooit kinderen pijn hoeven lijden, geen bomen worden gekapt, geen zeeën vervuild, geen oorlogen meer worden gevoerd) zou ik dan volledig en constant haast onaards gelukkig zijn?

Zo ja, dan zal ik de rest van mijn leven proberen om dun en rijk te worden en de wereld te redden – hoewel die verschillende doelen elkaar wel eens tegen kunnen werken. Hoe dan ook, ik probeer het gewoon. Totdat het is gelukt.

Onderwerpen