Spring naar de content

Het ongelijk van De Klagende Buurtbewoner

In het dorp waar ik opgroeide, werd elk jaar een nieuw evenement bedacht. Je had het NK Eieren Gooien, het Country & Linedancefestival, de Shantykorendag en de Beddenrace. Elk evenement werd een succes en daarom geprolongeerd. Dat het succes vooral te danken was aan feit dat er überhaupt iets gebeurde dat de dorpse sleur doorbrak en niet zozeer aan de inhoud van de evenementen an sich, leek niemand op te merken.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Klaas Knooihuizen

Het aantal vaste evenementen op de kalender groeide gestaag. Het waren er al snel een stuk of twintig per jaar. Totdat De Klagende Buurbewoner de gemeente erop wees dat de wettelijk toegestane hoeveelheid ruimschoots werd overschreden. Hij wilde dat lawaai niet meer, elke zondagmiddag, en spande een proces aan. Hij won. Dat hadden wij weer. Eén man op aarde die niet van gezelligheid houdt, en hij woont precies aan het centrale plein in ons dorp.

Later bleek De Klagende Buurtbewoner neven en nichten te hebben in het hele land. Geen feestje zo leuk of er staat vroeg of laat een politieagent voor de deur. (Dat is ook zoiets. De Klagende Buurtbewoner komt nooit zelf. Ze zijn als huismijt: je ziet ze niet, ze zijn er wel.)

Museumplein
In Amsterdam is in de afgelopen weken een nieuwe traditie ontstaan. Het WK voetbal werd gevolgd op een groot scherm op het Museumplein. Maar ook daar sloeg De Klagende Buurtbewoner toe. Tijdens Nederland-Argentinië blijft het stil.

Het lijkt vreemd dat een enkeling het plezier van duizenden kan vergallen, enkel omdat hij te lui is om oordoppen in te doen. Dat strookt niet met het idee van democratie van de meerderheid. Gelukkig klopt die redenering niet. Stel dat het recht van het individu het altijd af zou leggen tegen dat van de groep. Dan sta je mooi te kijken als men je huis omver bulldozert omwille van, zeg, een voetbalstadion.

Een buitenwijk van Emmen
De Klagende Buurtbewoners wijzen erop dat er voldoende alternatieven zijn om het voetbal te zien. Het stikt in Amsterdam van de cafés en bij de ArenA wordt een groot scherm opgehangen. Qua sfeer haalt die laatste locatie het natuurlijk nooit bij het Museumplein, maar bij voetbalwedstrijden wordt de stemming voornamelijk bepaald door de uitslag. Je ziet Nederland liever winnen in een buitenwijk van Emmen dan verliezen op Ibiza. Daarnaast hebben De Klagende Buurtbewoners ongetwijfeld hun eigen motieven. Een drukke baan waarvoor ze vroeg uit de veren moeten. Een roedel kleine kinderen dat zijn slaap hard nodig heeft.

Maar toch.

Als je niet tegen drukte kan, waar zat je dan met je gedachten toen je besloot aan het Museumplein te gaan wonen? Hoe belangrijk denk je dat je bent als je het plezier van tienduizenden voetballiefhebbers meent te mogen verpesten omwille van een paar uurtjes stilte?

In plaats van te klagen, kun je beter denken in oplossingen. Klagende Buurtbewoners mogen me mailen. Ik weet nog wel een plein in een dorpje in Drenthe waar het (bijna) altijd rustig is.