Nat pak-nominatie? Nat pak-bedreiging zul je bedoelen!
Kent u het studentengebbetje van drie eieren en 50 euro?
Je zegt tegen die jongen met een grote mond dat hij 50 euro krijgt als er drie eieren op zijn hoofd kapotgeslagen mogen worden. Hij stemt in. Twintig seconden na het kapotslaan van het tweede ei zit de grote mond er bedremmeld bij. Hij begrijpt dat hij kan fluiten naar die 50 euro, omdat het derde ei nooit stukgeslagen gaat worden. Althans niet op zijn reeds met eigeel besmeurde hoofd.
Aan dit geintje moest ik denken toen ik eergisteren door mijn tante genomineerd werd voor een ‘nat pak’. Nadat deze hype eerder in Katwijk rondging, was nu ik uitverkoren om, net als zij, een emmer water over mijn hoofd te gooien. Geen woord heeft een stevigere inflatie ondergaan dan ‘nominatie’. Vroeger hoorde ‘genomineerd’ bij mensen die net een Oscar of Pullitzer waren misgelopen. Vervolgens kwamen er nominaties voor beste PR-manager in de gezondheidssector, obscure beleggingscategorieën of lekkerste linksgedraaide gehaktballen. Tegenwoordig hoef je helemaal niets meer te kunnen voor een nominatie.
Bij de ‘nat pak’-nominatie volgt de prestatie pas na de nominatie. Nouja, ‘prestatie. Noem een koude emmer water over jezelf pleuren maar een prestatie. Iedereen kan dat, maar dat is geen reden om het te doen. “Ah, toe nou waarom niet? Zo erg is het toch niet, het is best leuk en iedereen doet het”, hoor ik sommigen van jullie denken. Simpel. Een emmer koud water over mezelf heengooien staat voor mij gelijk aan acht uur lang naar het gekwal van Albert Verlinde luisteren, met tabasco vermengde geraspte schuimblokken nasaal inbrengen, een shot tequila suicide nemen of drie weken lang veganistisch eten. Dingen die ik alleen tegen betaling overweeg te doen.
Bij de nat pak-nominatie is het opmerkelijk genoeg degene die je nomineert ook degene is die kan cashen. Mijn tante sommeerde mij binnen 24 uur haar voorbeeld te volgen, anders was ik haar een fles prosecco verschuldigd. Dat is geen nominatie, zelfs geen onplezierige uitnodiging, maar simpelweg een dreigement. Het is de keuze tussen iets doen waar je geen zin in hebt of het afkopen van datgene waar je geen zin in hebt. Een soort Turkse dienstplicht dus. Ik koop, helaas voor mijn tante, helemaal niks af. “Meisjes die vragen worden overgeslagen”, zou mijn moeder mij geleerd hebben mits ik haar dochter zou zijn geweest.
Nu weet ik dat mijn tante dit ook aan mijn neefje dicteerde. Maar die gooit vrolijk een emmer water over z’n kop in de hoop dat de genomineerden hun lot afkopen met een grote zak snoep. Mooi niet, vriend. Snoep aftroggelen kun je als kind twee keer per jaar doen. Door de blaren onder je voeten te lopen tijdens de Avondvierdaagse of tijdens Sint Maarten met een lampion vals zingend langs voordeuren te trekken. Dat lijkt mij zat.
Blijft natuurlijk de vraag open waarom het nat pak-dreigement mij aan de eierengrap deed denken. Een chique uitleg is dat in het geval van de eierengrap de gierigheid werd afgestraft, terwijl bij de nattepaknominatie gierigheid ineens bon ton is. Het eerlijke en simpelere antwoord is dat op mijn kruin kapotgeslagen eieren mij met net zoveel plezier vervullen als acht uur naar Albert Verlinde luisteren.
