Spring naar de content

Een brief voor Greg van Avermaet

Bovenstebeste Greg van Avermaet,

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Frank Heinen

Laat me met het slechte nieuws beginnen: je bent geen veelwinnaar.
Slecht nieuwsbericht 2: dat ga je ook niet meer worden.

Je hebt nu eenmaal renners die de zeges aaneenrijgen als kralen aan een ketting, maar jij sleept ze uit het vuur zoals de brandweerman die voor een vergeten katje nog een laatste keer het fikkende pand binnenstormt: met je laatste krachten en bij hoge uitzondering.
Je hebt mensen die niet kunnen kakken in openbare gelegenheden, je hebt mensen wier waardevolle filosofische doorzichten de wereld nooit zal kennen omdat ze nooit geleerd hebben om zich begrijpelijk uit te drukken en je hebt mensen die niet kunnen winnen. Niets om je voor te schamen, het kan altijd erger.

Verliezen-terwijl-je-had-kunnen-winnen
Het is niet dat je er fysiek niet toe in staat bent, tot winnen. Daar zijn er talloze van, renners die verliezen-omdat-ze-geen-kans-hadden-om-te-winnen, daar kun je schijthuizen mee bedekken. Renners die steeds weer opnieuw verliezen-terwijl-ze-hadden-kunnen-winnen zijn echter zeldzaam. Om eerlijk te zijn ken ik er niet veel.
Als ik zo’n beetje tel, kom ik tot… Nou ja….
Dat ben jij, Greg.

Met je naam die klinkt als een klok, als meerdere klokken, als een volledig carillon.
De perfecte naam voor ’s werelds beste verliezer-terwijl-je-had-kunnen-winnen.
(Natuurlijk: je kunt je afvragen hoe lang verliezen verliezen-terwijl-je-had-kunnen-winnen blijft. Misschien gaat dat ongemerkt, dat je op een dag opeens zomaar een verliezer bent, een naamloze nummer 5 of 7, zonder dat iemand er nog langer bij stil staat dat je had kunnen winnen. Omdat je dat immers nooit hebt gedaan, winnen.
Voorlopig vermoed ik dat je heel lang kunt verliezen-terwijl-je-had-kunnen-winnen. Verliezen-terwijl-je-had-kunnen-winnen is als een striptease: je moet je publiek hongerig houden, je moet ze uitdagen en steeds weer het moment suprême voor je uit schuiven. Tot ze gek worden).

Glansrijk geslaagd
Greg, ik hoef jou als expert in het niet-winnen natuurlijk niet uit te leggen dat de schoonheid van kunst en van leven schuilt in de poging en niet in het eindresultaat. Het draait om de reis, niet om de eindbestemming; ik vertel je niets nieuws. Ooit wiskunde-examens gedaan? Hoe vaak werd het ons arme leerlingen, als het onbegrip over zoveel onbegrijpelijks ons weer eens als hete kroketjes via onze oren naar buiten dreigden te ploppen, niet ingepeperd: het gaat niet om de goede uitkomst, maar om hoe je aan die goede uitkomst geraakt was, of je wel de juiste denkstappen had gemaakt.

Stel: de koers was een examen wiskunde (waanzin natuurlijk: de koers is vele malen ingewikkelder), dan zou je glansrijk slagen, iedere dag opnieuw, met een persoonlijk praatje van de directeur er bovenop. Al je denkstappen deugen, alle berekeningen staan overzichtelijk en foutloos onder elkaar, alleen de uitkomst klopt niet. Je moet iets verkeerd hebben ingetoetst op je Casio, of een 4 voor een 7 hebben aangezien.
(Mag ik u eigenlijk wel tutoyeren? U kent mij niet, maar ik ken jou beter dan sommige figuren die al jaren stamgast aan mijn verjaardagstafel zijn. Tegelijk bewonder ik u, uw bescheidenheid en uw volharding, zozeer dat enige beleefdheid gepast zou zijn.
Met gevaar voor impertinentie: het blijft jij.)

Het laatste taboe
Allemaal goed en aardig, Greg, die complimenten van fans, commentatoren en collega’s, al die metaforen die voor je bedacht worden, al die uitslagenlijsten vol lage nummers, al die eervolle vermeldingen in krantenartikelen en in ouwetourprogramma’s. Verliezen-terwijl-je-had-kunnen-winnen is uitstekend, zelfs de grootste hondenhater heeft voor de underdog een speciaal plekje in z’n stenen hart, maar je kunt het ook overdrijven. Er zijn grenzen, en die zijn intussen wel zo’n beetje bereikt, Greg. Je hebt een lijst ereplaatsen zonder eentjes die nog het meest doet denken aan een conceptueel kunstwerk, en vermoedelijk is dat ook wat het is.

Maar, zoals dat gaat in de moderne kunst: als je je punt gemaakt hebt, moet je door. Als jij als conceptueel artiest het sportieve taboe van het verliezen-terwijl-je-had-kunnen-winnen hebt willen doorbreken, dan ben je daar glansrijk in geslaagd. Wat kon ons gisteren die hele Rogers schelen? Het ging om jou Greg, het draaide om de nummer zes van de uitslag. Dat is een unieke prestatie, zovele jonge sporters gaan je nog dankbaar zijn, maar nu is het tijd om verder te gaan. In je kunst en in de uitslagen: het enige nog te slechten taboe is de ultieme, alle andere zeges tot flauw gewauwel degraderende overwinning van ’s werelds beste verliezer-terwijl-hij-had-kunnen-winnen.

Kom op , Greg, doe het voor ons, doe het voor al die verliezers-die-hadden-kunnen-winnen. En doe het voor ons, de supporters-die-ook-voor-een-veelwinnaar-hadden-kunnen-kiezen-maar-dat-om-onduidelijke-redenen-niet-deden.
Doe het voor de moderne kunst. En doe het voor jezelf.
Deze week nog, als het even kan.

Met de grootst mogelijke bewondering,

Frank Heinen