Hoe narcisten mij deze week toch nog lieten glimlachen
Het nieuws valt deze week loodzwaar. Gelukkig zijn er mensen die mij af en toe weer een glimlach weten te ontlokken.
Bijvoorbeeld Dick de Roode die met zijn 67 jaar een hilarisch exponent is van de Ik-generatie. Dickie is namelijk boos op de organisatoren van de Nijmeegse Vierdaagse, omdat zij de intocht in verband met de vliegramp hadden versoberd. Muziek en vaandels waren in de ban gedaan. Dickie heeft zijn Vierdaagsekruisje teruggegeven aan de organisatie. Ik voel Dicks pijn. Als achtjarig jochie liep ik de avondvierdaagse. Na vier dagen struinen door het dorp kreeg ik als enige kind geen snoepzak van mijn moeder. Mijn gemok hierover werd beantwoord met de klassieker ‘dat er kinderen in andere delen van de wereld zijn die het slechter hebben’. “Alsof het mijn probleem is dat Jamin geen vestigingen heeft in Afrika,” zei ik terwijl ik het Avondvierdaagsekruisje van de ophaalbrug in het water smeet. Overigens neemt Dick het teruggeven van het kruisje niet lichtzinnig op. Hij had ergens vernomen dat het een koninklijke onderscheiding is.
Even dacht ik dat Dick nog een grap maakte, maar het is echt waar. Het Vierdaagsekruis is een officiële Nederlandse onderscheiding voor betoonde marsvaardigheid. Als je dus gedurende vier dagen een paar uur lang de ene voet voor de andere kunt zetten, dan is dat een nationale onderscheiding waard in Nederland. Mijn moeder zou zeggen dat dit in andere landen lopen heet en dat ze dit in andere delen van de wereld dagelijks doen. Naar de dichtstbijzijnde school of waterput. Wat is een Koninklijke onderscheiding nou eigenlijk waard? Albert Verlinde en Gerard Joling kregen ook lintjes. De één toont beelden van overspelige BN’ers alsof het een misdaad betreft, de ander is bekend van haarstukjes en slechte grappen.
Anderzijds kreeg voormalig Volkskrant-hoofdredacteur en huidig burgemeester van Hilversum Pieter Broertjes geen lintje, omdat hij een strafblad had. Een daadkrachtig politicus die opriep om de dochter van Poetin het land uit te gooien krijgt dus geen lintje. Wie mij ook aan het glimlachen kreeg was Quinsy Gario, de initiator van het zwartepietendebat. Deze man probeerde zijn gelijk te halen door de empathie van Rutte met de slachtoffers van MH17 af te doen door te stellen dat voor de premier ‘white lives matter more than brown ones’. Ben je dan een pannekoek? Ja, dan ben je een enorme pannekoek. Wat moet je dan doen als pannekoek? Excuses maken en zeggen dat je een oliedomme uitspraak hebt gedaan. Wat deed Quinsy? Halfslachtig sorry zeggen tegen de nabestaanden om vervolgens in een eigen blog en in een interview in de Volkskrant alsnog over de rug van 298 doden je gelijk proberen te halen.
Dat je je eigen strijd zover door kunt voeren is tragisch. Naar verluidt is Gario zo bezeten van zwartwitdiscussie dat hij zijn kleurentelevisie uit het raam heeft gegooid. Wat ik van de zwartepietendiscussie vind? Ik heb het gevoel dat velen zich gekwetst voelen, omdat vaak genoeg verteld is dat zij zich gekwetst zouden moeten voelen. Toch vind ik het prima om het Sinterklaasfeest aan te passen. Zolang Sinterklaas maar een chagrijnige ouwe vent blijft, kinderen cadeautjes krijgen en ik chocoladepepernoten kan eten vind ik het prima. Dan geven we die Pieten een ander kleurtje en Gario een lintje. Iedereen blij. Moet Gario wel ineens een andere bezigheid zien te vinden.
Het was hun bedoeling niet, maar de narcisten toverden deze week een flauwe glimlach op mijn gezicht.
