Dries Jans heeft er weer zin in
Ergens hoog in de Amsterdam Arena zat Dries Jans. Hij wuifde met zijn PEC Zwolle-cap en zakte daarna terug in zijn stoeltje. Hij zag er moe en gelukkig uit, en op zijn gezicht lag een soort gloed die ik herkende, maar niet onmiddellijk kon thuisbrengen.
De zoon van Dries Jans had zojuist – als trainer van de favoriete club van Dries Jans – voor de tweede keer in twee finales Ajax verslagen. Daarom glom Dries Jans zo, omdat zijn zoon naast de meest opgewekte nu ook – voor even – de beste trainer van Nederland was geworden.
Pinanties
Dries Jans woont sinds 1945 in Zwolle. Zeventien was hij, en hij speelde er jarenlang in het eerste van de plaatselijke voetbalclub. Dries Jans is nog van de generatie die z’n grote liefde aanspreekt met Pee Ee See, in plaats van met het modernere, kille “pek”.
Wanneer dit voorjaar, enkele dagen voor de bekerfinale tussen Dries’ Pee Ee See en Ajax, een cameraploeg van RTV Oost bij Dries Jans over de vloer komt, draagt hij een Zwolle-sjaal om zijn nek.
Zijn vingers trillen zacht als hij de foto’s in het fotoalbum aanwijst. De tremor van de ouderdom, en misschien wel een beetje van de liefde voor het voetbal.
Speciaal voor de RTV Oost-kijkers blaast Dries Jans nog eens de stof van de klassiekste aller klassieke voetbalanekdotes: hoe hij zijn zoon voorzetten leerde geven in de buurt van de school. ‘En dan sneuvelde er nog wel eens een ruitje.’ (Voetballers op wie deze anekdote, inclusief het ruitje, niet van toepassing is, dienen met argwaan te worden bezien).
Tenslotte voorspelt Dries Jans nog even hoe de bekerfinale zal verlopen: gelijkspel. ‘En met pinanties winnen we.’
In zijn ogen woont dezelfde goedgemutstheid als in die van zijn bekendste zoon. Een soort innemend lichtje, vertrouwenwekkende opgewektheid.
Zin
Gisteren, bijna vier maanden na die bekerfinale, was Dries Jans er weer. Hij wuifde met zijn pet naar iedereen die het zien wilde, het was alsof hij zijn vaderlijke trots door de Arena wapperde.
Na de wedstrijd stond zoon Ron voor de camera’s van Toine van Peperstraten, die weer eens op de echte televisie was.
Toine vertelde dat hij Dries Jans had zien zitten.
En de zoon van Dries Jans vertelde over Dries Jans, over hoe Dries z’n vrouw – Rons moeder – had verzorgd in de laatste fase van haar leven en hoe allenig hij was sinds zij gestorven was. ‘Dat hele PEC Zwolle-verhaal,’ zoals Jans het noemde, had Dries Jans weer zin gegeven om te leven.
Ergens hoog in de Arena zat Dries Jans. Hij zag eruit als iemand die er weer zin in had.
