De basketballende pedofiel die geen basketballende pedofiel bleek
Shelly Lynne Chartier komt nooit buiten. De 29-jarige vrouw zit altijd op haar kamer, met de gordijnen gesloten. Het enige licht dat in haar kamer wordt toegestaan, is het helle beeldscherm van haar MacBook. Alleen als zij haar moeder, die door chronische artrose al dertig jaar aan bed gebonden is, moet helpen, verlaat Shelly Lynne haar kamertje. Verder beperkt zij zich tot haar scherm. Daar, “in the cloud”, speelt zich haar werkelijke leven af.
Op de vroege ochtend van 10 mei 2012 rijdt Chris Andersen van zijn woonplaats Larkspur, op z’n gemakje naar het Pepsi Center waar zijn team, de Denver Nuggets, die avond een cruciale NBA-play-offwedstrijd speelt tegen de Los Angeles Lakers.
Hij fluit wat voor zich uit. Chris Andersen mag met z’n 35 jaar bijna bejaard zijn, voor een NBA-speler tenminste: hij kan nog jaren mee, hij is nog nooit zo fit geweest.
Birdman
Ooit was Chris een somberman, een topbasketballer van het ongedisciplineerde type: een sombere, eenzelvige jongen die meer in nachtclubs rondsjouwde dan in sportzalen en meer wodka dan sportdrank binnenkreeg.
De stap van de internaten waar hij na een moeilijke jeugd had rondgehangen naar de miljoenenbusiness van de NBA was hem zwaar gevallen.
In 2006 werd hij positief bevonden bij een dopingtest, werd hem twee jaar de deelname aan basketbalwedstrijden ontzegd. Chris Andersen vertrok naar een rehab, liet zijn armen vol opbeurende teksten zetten en mat zichzelf een forse hanenkam aan.
In twee jaar tijd renoveerde hij zijn volledige identiteit.
Toen hij in 2008 terugkeerde aan de top, was Chris Andersen vervangen door “Birdman”, een vriendelijke reus met het uiterlijk van een ADO-hooligan en de knuffelbaarheid van een twee meter lange Beertje Paddington.
In zijn vrije tijd bezocht hij het liefst de jeugdhuizen die hij nog kende van vroeger.
De meeste van zijn teamgenoten wonen in Denver zelf, hij in Larkspur, een vlekje op de landkaart op een uur rijden van het stadion. Chris Andersen verheugt zich op vanavond.
Dan ziet hij in zijn autospiegeltje een politiewagen met gillende sirenes. Chris stuurt naar rechts, maar de politieauto blijft achter hem rijden, tot duidelijk is dat het hen om hem te doen is.
De agent die hem door het autoraampje toespreekt, vertelt hem dat er een bevel tot huiszoeking van zijn woning is afgegeven. Hoe en waarom en hoezo en waarvoor; het wordt Andersen allemaal niet verteld.
Wanneer hij thuiskomt, kan hij zijn straat niet eens meer in rijden.
Overal waar hij kijkt, staan televisiewagens.
Eenmaal binnen zet hij de televisie aan. Het volgende moment staart hij naar zijn eigen voordeur.
In de nieuwsbalk die onder in beeld meeloopt, leest hij de woorden “birdman” en “pedophile”.
Vijf dagen blijft hij binnen, maar de tv-camera’s en de fotografen verdwijnen maar niet. Nog altijd weet Chris niet precies wat er aan de hand is.
Het zal nog maanden duren voor Shelly Lynne Chartrier een paar harde bonzen op de voordeur van haar ouderlijk huis zal horen.
Het zal het arrestatieteam zijn.
Even later zal ze voor het eerst in jaren de drempel van haar eigen huis oversteken, zo het politiebusje in.
Postillon d’amour
Shelly bleek zich sinds het voorjaar van 2011 meer dan fulltime – wat heet: ze deed niet anders – een ongelofelijk ingenieus internetfraudesysteem had opgezet. Ze beheerde talloze fake-Facebookprofielen van allerhande sterren en communiceerde op die manier met hun fans.
Toen zij op ‘haar’ pagina van Chris Andersen een berichtje van het 17-jarige model Paris Roxanne ontving, begreep Shelly onmiddellijk dat ze de jackpot had getroffen. Ze reageerde als Chris op Paris en maakte tegelijk een fake profiel van Paris aan, waarmee ze de communicatie met de echte Chris oppakte.
Als Shelly Lynne Chartrier een postillon d’amour is geweest, dan toch wel de kwalijkste die ooit heeft bestaan.
Uiteindelijk liet ze de ‘relatie’ tussen Paris en Birdman langzaam ontsporen en toen Chris zijn interesse verloor in het meisje, begon ze met chantageberichtjes, uiteraard vanaf een nieuw fictief profiel, dit keer van Paris’ moeder.
Andersen betaalde.
Maar dat was voor Shelly Lynne Chartrier niet voldoende: de bleke basketballer moest kapot. Het was ‘r bijna gelukt.
Nog jaren
In de loop van 2013 bleek hoe reusachtig, ingewikkeld en uiterst winstgevend het netwerkje van fake profielen was dat Shelly had opgezet; onder meer realityster Brody Jenner en een paar ex-playmates werden tot de rand van de waanzin gedreven door haar schizofene bedrog. Doordat de berg bewijs zo hoog is als een col van eerste categorie en door de uiterst intelligente wijze van manipuleren, zal het voorlopig nog jaren duren voor Shelly zal worden berecht.
In de tussentijd woont ze bij haar moeder.
Geen van beide verlaat ooit het huis.
