De mooiste nederlaag van Jens Voigt (bijna 43)
Als alles meezit, rijdt Jens Voigt zondag zijn aller-, allerlaatste wielerwedstrijd voor geld. Voor wie Jens Voigt niet kent: Jens Voigt is een man van bijna 43 jaar, hij heeft zeven kinderen en hij zal de geschiedenis ingaan als de man die de kern van de koers in drie woorden wist te vatten: ‘Shut up, legs.’
Iedereen die van wielrennen houdt, houdt van Jens Voigt.
Bij sommige mensen is het onmogelijk om niet van ze te houden.
Jens Voigt is zo iemand.
Misschien komt het omdat je zou willen dat je was zoals Jens Voigt is, of omdat je misschien wel vermoedt dat er ergens, onder dat vernis van sufkoppige middelmaat, een Jens Voigt in je schuilt: iemand die ondanks een gebrek aan puur talent ontzettend z’n best doet en daardoor mensen met veel meer natuurlijke aanleg kan bijbenen. Iemand die vaker ten onder gaat dan zegeviert, iemand die worstelt en bovenkomt – hoestend en proestend, maar bovenkomen doet ie.
Iemand die strijdt tot de onvermijdelijke nederlaag erop volgt –of niet, heel soms.
Zo iemand wil je zijn, en Jens Voigt is het.
Antiquariaat Voigt
Een interviewer vroeg Jens Voigt ooit wat hij ging doen als hij ooit stopte.
(Hij vergat nadruk te leggen op het woord ‘als’).
En Jens Voigt vertelde dat hij het liefst een antiquariaat zou beginnen. Het soort boekwinkel waar het ruikt naar vergelend papier, waar hele Verzameld Werken al jaren niet uit de kast gepakt zijn, maar geduldig wachten op de dag dat die ene liefhebber de zaak binnenstapt, de banden streelt en de boeken naar de toonbank tilt. Zo’n zaak wil Jens Voigt, zodat hij kan uitrusten van al die jaren op een smal zadel, vechtend tegen het in het wielrennen nog altijd niet strafbare verschil in natuurlijke aanleg.
Je ziet hem zitten, Jens. Onderuit gezakt in een oude fauteuil. Misschien gaat hij wel roken. Pijp, gok ik. De beroemde benen liggen voor hem op een tweedehands poef. Hij heeft ze voorgoed het zwijgen opgelegd.
Af en toe legt Jens Voigt het boek waarin hij leest op schoot en kijkt naar buiten.
Het regent.
Misschien komt er zo een klant binnen, misschien niet.
Wat doet het ertoe?
Dan leest hij weer verder. Hij heeft nog een hele winkel te gaan.
PS
Gisteren demarreerde Jens Voigt in de vierde etappe van de USA Pro Challenge, zijn aller-, allerlaatste wielerwedstrijd.
Hij soleerde naar de zege, zo leek het.
Zijn aller-, allerlaatste zege.
Op 873 meter van de streep werd hij ingelopen. De Italiaan Viviani won.
De wielerwereld was teleurgesteld in het gebrek aan respect dat Voigt had mogen ervaren. Waarom had men hem, de nestor, niet laten winnen?
Niemand die zei: niets getuigt van zo veel respect dan iemand tot het laatst bekampen met alles wat je in je hebt. Wanneer Jens Voigt gisteren had mogen winnen, had hij nog zeker vijf jaar door moeten fietsen. Talloze eerlijk verdiende nederlagen moeten lijden, alles om die zege waar hij geen recht op had, uit te wissen.
Dat blijft hem nu dus bespaard. Hij kan volgende week rustig in z’n fauteuil plaatsnemen.
