De dromenvernietigers van Buenos Aires
Hernan Stella is vijftien jaar, hij woont in een vlekje op de kaart van Argentinië en hij droomt maar van een ding: profvoetballer worden. Misschien lukt het ooit: hij is de grote belofte van zijn club, Parque Patricios de Resistencia.
Hernans idool is Enzo Francescoli.
Wanneer hij in de krant een advertentie leest waarin men jongens tussen de twaalf en zeventien jaar oproept zich te melden om zich op een toernooi in de kijker te spelen bij clubs uit Buenos Aires, schrijft hij zich onmiddellijk in.
Op dat toernooi wordt hij aangesproken door de organisatoren, de broers Jorge en Walter Espinoza. Jij hebt het, zeggen ze, jij hebt het. En wij, wij hebben contacten met River Plate en Boca Juniors. Er loopt zelfs een rechtstreeks lijntje naar FC Barcelona.
Datzelfde zeggen de Espinoza’s tegen 48 andere deelnemers.
Foto’s met hun ‘vrienden’ Carlos Bianchi en Javier Zanetti doen de ronde.
De uitverkorenen worden ondergebracht in een armzalig pension op elf kilometer van Buenos Aires. Diezelfde avond nog verdwijnt Jorge Espinoza – hij zal pas een maand later terugkeren. Gedurende die dagen gebeurt er niets: geen training, geen dagbesteding, geen maaltijden.
Strafkamp
Het eerste wat er wel gebeurt is dat de pensionhouder de jongens op straat gooit omdat Jorge de rekeningen niet betaalt. Hernan en de anderen worden nu ondergebracht in het aftandse sportcentrum van El Porvenir, een club uit de derde divisie.
Daar slapen ze op de vloer van een gymzaal. Warm water is er niet.
De jongens worden slaven. Wanneer een van hen niet doet wat Jorge wil, haalt hij zijn riem uit z’n broek en slaat hem. Als Hernan op een dag tegen een raam wordt gegooid en hevig bloedt, weigert Espinoza een dokter te bellen. De andere jongens moeten Hernan maar verplegen. Met de alcohol die ze elders in het gebouw hebben gevonden ontsmetten ze de wonden.
Dat wat als een trainingskamp voor minder bedeelde voetballertjes begon, is in enkele maanden uitgegroeid tot een mensonterend strafkamp. Pas als de politie Espinoza op het spoor komt, wordt er korte metten gemaakt met de vriend van Bianchi en Zanetti.
De jongens wordt te verstaan gegeven naar huis terug te keren.
Geen van hen zal ooit bij een topclub belanden.
Hernan Stella speelt inmiddels weer bij Parque Patricios de Resistencia. Hij is nog altijd idolaat van Enzo Francescoli. Maar aan dromen doet hij niet meer.
