Het dilemma van het mooie meisje in de trein
Sommige dingen doe je automatisch goed, zonder erbij na te hoeven denken. Een persoonlijk voorbeeld: de garagedeur op slot doen nadat ik mijn fiets binnen heb gezet. Ik verbaas me daar regelmatig over. Dan lig ik in mijn bed en dan denk ik: o jee, ik heb de garagedeur niet op slot gedaan. Als ik het vervolgens controleer is hij altijd op slot.
Andere zaken zijn veel lastiger. Ondanks al mijn ervaring weet ik nooit waar ik moet gaan zitten in een trein. De opties: tegenover (of naast) een mooi meisje en ergens anders. Vaak kies ik voor het laatste. Dan beland ik naast een stoffige man die zwaar ademt en een intern rapport over verzekeringen of bedrijfsprocessen doorneemt. Dat is geen ramp, maar ook niet heel gezellig.
Soms ga ik tegenover een mooi meisje zitten. Nu bijvoorbeeld. Ik typ dit in de trein en ik zit tegenover een mooi meisje. Er waren heel veel andere plaatsen en toch ben ik hier gaan zitten. Het is enorm ongemakkelijk. Ik wil de hele tijd naar haar kijken en dat kan niet want dan kom ik over als een smerige vent met snode plannen (wat ik in wezen ook ben).
Verderop zit een gast met een grijs-wit streepjesshirt en een Blaudzun-bril in een boek van Dan Brown te lezen. Ik had ook tegenover hem kunnen gaan zitten, maar wat was ik ermee opgeschoten? Niets. Kortom, je doet het altijd verkeerd. Ik lijk de regering wel.
TOELICHTING
Laat ik eerst vertellen wat u zojuist hebt gelezen. Het was een stukje, getikt in vijf minuten (dat wordt bijgehouden), met daaronder een toelichting (die leest u nu). Ik doe dat al een tijdje op mijn eigen site en het leek ons (mij en de meneer van HP/De Tijd die erover gaat) een aardig idee om dat ook eens op deze site te proberen. In vijf minuten vertel ik wat mij op- of invalt, daarna reflecteer ik op wat ik heb geschreven.
Dit stukje is een pilot. Als iedereen het leuk vindt, dan gaat het door. Als iedereen het stom vindt misschien ook wel, want stomme dingen worden goed gelezen op internet. Als niemand er een mening over heeft, dan bloedt het dood.
Het idee was om het over iets actueels te hebben en niet over een meisje in de trein. Dat is flink mislukt. En ik had gisteren nog wel speciaal voor de gelegenheid een tijdje naar de televisie gekeken. Bij De Wereld Draait Door gingen muzikanten Schotse liedjes coveren omdat dat referendum eraan komt. Op het NOS Journaal mochten kinderen zeggen wat ze van de troonrede vonden. Bij de NCRV was een programma over de overlast van fietsen in Amsterdam. Ik wist direct weer waarom ik bijna nooit televisie kijk.
Tijdens de vorige zin ging ik een beetje verzitten. Mijn knie kwam, niet eens expres, tegen de knie van het meisje, heel zachtjes. Ze trok direct haar been weg. Jammer, want ik wilde net iets tegen haar gaan zeggen en nu durf ik dat niet meer. Ik zweet er zelfs een beetje van. Buiten grazen koeien en schapen. Ze geven boe noch bêh.
