‘Koekje erbij?’ en andere opdringerige verkooptrucs
Het is geen geheim dat bovengetekende een militant voorstander van fietsverlichting is. Om mijn bicyclette van een flauw schijnsel te ontdoen, fietste ik deze week langs de Hema voor een nieuw setje ledlampjes – altijd drie euro!
Het geld had ik gepast bij me – uit een bakje met sleutels, lippenstift, veiligheidsspelden en elastiekjes gevist – en haalde ik bij de kassa uit mijn zak. “Wilt u er misschien speculaasjes bij voor een euro?” vroeg de caissière. Ze keek alsof het een buitenkansje betrof, een zeldzaam voorrecht voor een bijzondere klant. Special price for special lady. Maar het waren dezelfde speculaasjes die voor een euro in de winkel lagen. Dezelfde speculaasjes die voor de late beslisser nog eens stonden uitgestald bij de kassa.
Ik bedankte haar vriendelijk en wachtte tot ze de rest van het assortiment zou opnoemen. Wattenstaafjes dan? Of een vaasje van gerecycled glas? Jip en Janneke-likkoekjes misschien? Niet dat ik het gehoord zou hebben. Een zwerm krassende viswijven in mijn hoofd schetterde allesoverstemmend: Nee trut! Wil jij voor een euro soms een poeier op je ogen? Als ik speculaasjes had gewild, dan had ik ze wel gepakt!
Wilt u daar iets te drinken bij?
Klanten worden steeds vaker behandeld als totale passievelingen: vergeetachtig, verstandeloos en vatbaar voor de domste impulsaankopen. Denk je bij De Tuinen in alle rust Chinese chlorella, balansthee voor vrouwen of eiwitpoeder met vanillesmaak te kunnen afrekenen, krijg je de vraag of je er voor twee euro extra het magazine Healthy bij wil, gemaakt door De Tuinen, exclusief verkrijgbaar bij De Tuinen en waarschijnlijk gevuld met reclame voor De Tuinen. En ook bij stationsetablissementen is het al jaren de norm. Wilt u iets te drinken bij dat broodje? En wilt u bij dat drankje dan weer een gevulde croissant?
Schele sukkel
“Heeft u alles kunnen vinden?” – vraagt een caissière van de Etos standaard. De impliciete boodschap is dat je wellicht naar iets op zoek was, het niet hebt kunnen vinden en onverrichter zaken naar de kassa bent gelopen om dan maar de rest af te rekenen. Of dat je contactgestoord bent. Of dat je gewoon een schele sukkel bent.
“Ik ben op zoek naar de zin van het leven,” antwoord ik, terwijl ik een tube tandpasta op de toonbank leg. “Hebben we niet,” zegt de verkoopster. “Maar we hebben wel handdoeken van superzachte hotelkwaliteit voor slechts vijf spaarstickers en een euro.” Ik reken de tandpasta af en loop de winkel uit, met in mijn kielzog een zwerm krassende viswijven. Gelukkig heb ik thuis nog speculaasjes.
