Spring naar de content

Phillip Cocu is boos

Phillip Cocu was eigenlijk nooit zichtbaar boos. Hij had er niets tegen, tegen boosheid, o nee: hij erkende het belang ervan zoals anderen het nut van parkeerwachters erkennen. Nee, boosheid was een emotie die hem eenvoudigweg niet stond, zoals sommige mensen absoluut geen rode shirts kunnen dragen.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Frank Heinen

Diep in zijn goed geconserveerde topsportbinnenste groeiden de driften als zwammen tegen vochtige herfststammen, maar tegen de tijd dat die gevoelens zich tot gefronste wenkbrauwen of een stemverheffing hadden moeten materialiseren, waren ze al geblust door de ratio, die al een leven lang – en tot algehele tevredenheid – de scepter zwaaide in Phillip Cocu.

En natuurlijk werd het ook Phillip Cocu wel eens teveel, hij was tenslotte ook een mens – tenminste, alle voortekenen wezen in die richting. Als voetballer – hij was ooit voetballer, een jeugdzonde – kon hij tegenstanders (of medespelers, net hoe het uitkwam) blikken toewerpen waarvan hij in de veronderstelling was dat ze vernietigend waren, of toch op z’n minst van het meer intimiderende soort, maar die toch vooral als verbijsterd werden ervaren, zodat hij zijn pogingen om spelers uit de wedstrijd te kijken halverwege z’n loopbaan moest staken en hij overging op incidenteel fysiek geweld, waarmee ook de slechte verstaander uit de voeten kon.

Moet ik boos worden?
Als trainer probeerde Phillip Cocu het gebruik van fysiek geweld zoveel mogelijk te beperken. Alleen wanneer zijn spelers het werkelijk te bont maakten, nam hij nog zijn toevlucht tot het overdreven hard terugzetten van een koffiekopje op het schoteltje.
Toen zelfs dat geen indruk meer maakte, zeiden ze tegen Phillip Cocu: je moet jezelf eens laten gelden, met je vuist op tafel slaan, de zaak opschudden, de boel wakker krijgen, schoppen onder konten uitdelen, leiderschap tonen en als dat allemaal niet helpt zit er niets anders op dan boos worden.
Phillip Cocu keek berustend (en tegelijk een beetje verbijsterd, zoals meestal) en zei: ‘Moet ik boos worden? Dan zal ik boos worden!’
Daarna deed hij een tijdje niets, in de hoop dat de emotie als vanzelf bij hem op zou komen, want ook op stukjes braakliggende aarde kunnen de schitterendste bloemen bloeien.

Er gebeurde niets, hij voelde geen boosheid. Zelfs toen hij een paar uur lang intensief fantaseerde over hoe het zou zijn als zijn complete basiselftal naar IS getransfereerd werd omdat ze aan een nieuwe uitdaging toe zouden zijn, bleven zijn wenkbrauwen steken in de aanzet van een frons.
Iemand stelde een cursus voor, een ander vroeg of hij hypnose wilde ondergaan en een derde gooide hete soep in zijn schoot in de hoop iets bij hem los te maken. Het hielp allemaal nauwelijks: het leek wel alsof de emotie gesleten was, alsof de kunst van het zichtbaar boos worden hem had verlaten. Je ziet dat vaker: sommige mensen kunnen een tijdlang met het puntje van hun tong hun elleboog kunnen aanraken en dan plotseling niet meer.
Phillip Cocu leek nooit meer zichtbaar boos te zullen worden.

Pissig
Tot iemand hem gisteren in de rust van sc Heerenveen – PSV wees op de Nederlandse wielerbondscoach Johan Lammerts, die na een belabberd WK voor de camera’s van de NOS volkomen uit z’n dak ging. Schuimbekkend stond Lammerts Dione de Graaff te woord, noemde man, paard en renner en zwaaide uit pure drift over zoveel lethargie in een ploeg met zijn vuist door de lucht; het leek alsof hij ieder moment een hap uit de tafel zou kunnen nemen, zo woedend was hij.
(Dat kon je allemaal niet zien, op tv maar Phillip Cocu, die tweeduizend kilometer noordelijker bezig was een zootje ongeregeld naar een nederlaag te kijken, kon hem voelen, die boosheid van Lammerts.)
Na de wedstrijd – verloren – vroeg Jeroen Grueter Cocu: ‘Je bent pissig.’
De PSV-trainer keek plots minder verbaasd dan anders, vervormde zijn lippen tot een bitse middenlijn en zei: ‘Ja. Ik ben heel boos, ja.’
Het was geen feitelijke mededeling, het was een besluit.
Het ging vanzelf.
Moeders, houd uw jonge, slappe PSV-selectiespelers binnen: Phillip Cocu weet weer wat het is, om boos te zijn.