Hoe Renée Zellweger slachtoffer werd van collectieve rhytifobie
Nu ik bijna de dertig aantik wil ik nog wel eens fronsend in de spiegel kijken. Dat lijntje zat er een jaar geleden nog niet, constateer ik met mijn ogen geforceerd tot spleetjes geknepen. En daar lijkt mijn huid iets dunner te worden, stel ik vast als ik met twee vingers een stuk wang vastpak.
Dit tafereel speelt zich bij voorkeur af op een ochtend na weinig nachtrust en relatief veel drank, zodat het allemaal net iets dramatischer lijkt. Terwijl ik royaal met vitaliserende oogcontourcrème en Q10 plus smeer, mijmer ik over mijn vervlogen jeugd, vergankelijkheid en dat ik moet opschieten met baren. Dat duurt meestal tot ik bij de kassa van Albert Heijn om mijn legitimatie word gevraagd als ik een fles wijn af wil rekenen, wat overigens zo vaak gebeurt dat ik begin te vermoeden dat het een verkooptruc is: ‘Albert Heijn, nu met extra bonusaanbiedingen en een duik in de drankfontein der eeuwige jeugd.’ Er bestaat trouwens een prachtige medische term voor de angst om rimpels te krijgen: rhytifobie.
Doutzen Kroes versus echte vrouwen
De abricampagne van Radio 538 afgelopen zomer zal vrijwel niemand ontgaan zijn. Een blondine en een brunette likken samen aan een hotdog, waardoor de suggestie van duofellatio wordt gewekt. ‘Luister nu en win tickets om hard te gaan op de vetste festivals.’ In de abri waar ik kennismaakte met het schalkse stel moest het podium gedeeld worden met Doutzen Kroes, wat nog nooit iemand ten goede kwam. Zelfs de allerkleinste imperfecties van het topmodel zijn in de bewuste Calvin Klein-campagne secuur weggepoetst, waardoor de beginnende lachrimpeltjes van de vleesvriendinnen meters diep lijken.
Maar ook buiten de abri werkt het contrast door, met de modewereld en bladen van Vogue tot Sports Illustrated als motor. Geen tijdschriftcover is vrij van photoshop, tenzij nadrukkelijk anders vermeld, en tijdens de modeweken worden buitensporig dure jacquardzijden jurken en onbetaalbare designertassen geshowd door tieners en begin-twintigers. Onlangs was er nog ophef over de veertienjarige Nederlandse Roos Abels die meeliep in een show van Prada, een Italiaans huis met een clientèle die beduidend ouder en vermogender is dan de gemiddelde havo 3-leerling.
Voor altijd dertig
Van actrices verlangt men dat ze er tot hun vijftigste uitzien alsof ze dertig zijn, en liefst daarna ook nog. Als er naar plastische chirurgie wordt gegrepen zijn diezelfde mensen er als de kippen bij om een oordeel te vellen. Eerder waren Jennifer Grey, Lara Flynn Boyle en Melanie Griffith het mikpunt van spot. Deze week was Renée Zellweger aan de beurt. Wat er aan de hand was? De 45-jarige Zellweger bleek maandag tijdens de jaarlijkse Women In Hollywood Awards van ELLE niet meer op Bridget Jones te lijken, een rol die ze speelde toen ze respectievelijk 32 en 35 jaar was. Zelf ontkent ze overigens iets gedaan te laten hebben.
Maar het probleem is ook helemaal niet het gezicht van Zellweger dat al dan niet onder het mes is geweest. Het probleem is het hardnekkige geloof in de fontein der eeuwige jeugd en de collectieve rhytifobie waar onze maatschappij aan lijdt. We kunnen antirimpelcrème smeren tot er eelt op onze vingertoppen zit en photoshoppen tot we een ons wegen, maar de enige remedie waar we écht bij gebaat zijn is het grondig bijschaven van onze houding ten opzichte van vrouwen. Of ze nu veertien, veertig of honderd zijn.
