Spring naar de content

Waarom u niet op Hotel California moet stemmen in de Top 2000

‘Queen niet weer op nummer 1 in Top 2000’ kopte nu.nl vorige week. Uit een onderzoek was gebleken dat 47 procent van de Nederlanders vindt dat het tijd wordt voor een andere nummer 1. Dat 49 procent van mening is dat Bohemian Rhapsody de lijst juist wel zou moeten aanvoeren, werd door de koppenmaker even vergeten. De kop werd later gewijzigd – inmiddels heeft Queen ‘goede papieren’ – maar het zaadje was al geplant. Overal gaan geluiden op om nou eindelijk eens niet op Queen te stemmen.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Klaas Knooihuizen

Verfrissend, dacht ik nog. Dit land heeft zich de laatste maanden niet bepaald van zijn sterkste kant laten zien als het op het veranderen van tradities aankomt. Tot ik begreep dat Hotel California de gedoodverfde opvolger is. In een land waar dat nummer op 1 staat, wens ik niet te wonen.

(Ik blijk al eens in zo’n land gewoond te hebben. In 2010 stond ‘Hotel California’ ook al op 1, maar toen wist ik het niet dus toen deerde het niet. Nu is het een ding, kun je er niet meer omheen, zoals je ook niet meer kunt zeggen dat je geen mening hebt over Zwarte Piet.)

Spannend en mysterieus
Vooropgesteld: met de tekst van Hotel California is niets mis. Die is spannend en mysterieus, geschreven in heldere taal en toch ongrijpbaar. Zelfs de zinsnede ‘This could be heaven or this could be hell’, een cliché van heb-ik-jou-daar, is zo goed getimed dat hij juist erg krachtig overkomt.

Maar de Top 2000 is geen korteverhalenwedstrijd. Het gaat om het beste nummer van alle nummers ter wereld ooit. Dat vraagt om meer dan een goede tekst. Hotel California biedt niet meer.

Mondjesmaat
Het gaat al fout bij het intro. Dat is veel te lang. Acht voor de hand liggende akkoorden worden twee keer gespeeld. Diezelfde akkoorden komen terug in de coupletten. Het instrumentarium verandert telkens slechts mondjesmaat. Daar zou een kracht in kunnen schuilen – met minimale details kun je de sfeer compleet omgooien – maar omdat de nadruk sterk op de vocalen ligt, hebben die details nauwelijks effect.

Na 26 seconden heb je eigenlijk het hele nummer al gehoord. En dan moet je nog ruim zes minuten. Het zijn zes minuten vol ongeïnspireerde versiersels, kneuterige koortjes en standaard gitaarloopjes om de verschillende zinnen met elkaar te verbinden.

Met een schok tot stilstand
In de laatste zin (spoiler alert!) spreekt de nachtportier de legendarische woorden: “You can check out anytime you like, but you can never leave.” Dat is een zeer sterk einde. Het lied zou hier met een schok tot stilstand moeten komen. Eventueel zou je kunnen afsluiten met een gil, een hartslag, een gong à la Bohemian Rhapsody. In plaats daarvan knalt er direct een dodelijk saaie gitaarsolo in, die twee minuten en tien seconden duurt. Het zijn vermoedelijk de langste twee minuten en tien seconden uit de muziekgeschiedenis.

Het ergste moet dan nog komen. Het nummer eindigt met een fade-out. Een fade-out! Dat ligt creatief mijlenver onder de armoedegrens. Vergeleken met een fade-out is de gemiddelde bijstandsmoeder Quote 500-miljonair. Al zou Bob Geldof elke week een nieuwe Band Aid opnemen, de fade-out blijft altijd een tragedie.

Antoni van Leeuwenhoek
Onze voorouders hebben ons land eigenhandig van de zee afgenomen. Ze hebben gevochten tegen de Romeinen, tegen de Spanjaarden, de Fransen, de nazi’s. Ze hebben Antoni van Leeuwenhoek voortgebracht en Christiaan Huygens. Rembrandt, Van Gogh en Vermeer. Erasmus en Spinoza. Cruijff en Van Basten. Jordy Clasie. Ze hebben hun leven gegeven voor volgende generaties. Voor ons.

Vraag je eens af: hadden ze dat gedaan als ze wisten dat wij Hotel California naar nummer 1 zouden stemmen? Is dat hun dank?

Om met Freddy Mercury te spreken: Oh, baby, you can’t do this to them, baby!

U kunt hier op Bohemian Rhapsody stemmen.