IDFA: hilarische ‘Hip Hop-eration’ volgt dansende bejaarden
Terri, Kara, Eileen, Rosemary, Maynie en Winnie zijn zes dames op leeftijd, die hun dagen slijten op het Nieuws-Zeelandse eiland Waiheke. Ze dragen bloemetjesjurken, drinken ’s middags graag een kopje thee en bezoeken zo nu en dan hun dementerende echtgenoot in het verzorgingstehuis. En ze staan in de finale van het Wereldkampioenschap Hiphop in Las Vegas.
Hip Hop-eration is een film van Bryn Evans, waarin de schrijver-regisseur een groep van dertig ouderen volgt die zich profileren als ‘Hip-operation’. Het is een gemêleerd gezelschap: de een loopt nog rechtop, de ander wordt voortgeduwd in een rolstoel. De gemiddelde leeftijd is 79, waarbij de oudste de respectabele leeftijd van 96 heeft bereikt.
Evans is niet de eerste die bejaarde in de spotlights zet. Het in 2008 verschenen Young@Heart volgde een zanggezelschap dat zich waagde aan moderne rock- en popmuziek, en ook Ruben Nicolai zocht voor BNN naar bejaard rocktalent in Golden Oldies.
De Ruben Nicolai in Hip Hop-eration heet Billie Jordan, een ondernemende Nieuw-Zeelandse met een vurige liefde voor de oudere generaties. Ze is bevlogen, maar misschien wat overmoedig in haar missie om deze dertig ouderen te introduceren in een jongerencultuur. En dan zwijgen we nog over de lichamelijke inspanning die ze van hen vraagt. Dit alles schromen de makers niet te benadrukken, door de interviews met de gerimpelde gezichten af te wisselen met beelden van explosieve optredens en het geluid van denderende hiphopbeats, wat Hip Hop-eration een zinderende film vanaf de eerste minuten maakt.
Coach Billie staat voor een ogenschijnlijk onmogelijk taak. Een absurde queeste. Het woord absurd is op zijn plaats, daar het eerder riekt naar een freakshow dan naar een mooi optreden, wanneer je oudjes op een podium laat hiphoppen met capuchontruien en metalen kettingen voor de ogen van honderden. Zowel de filmmakers als coach Billie en haar dansers bewijzen het tegendeel. Zij laten zien dat dans een generatiekloof kan overbruggen, en dat het cliché ‘leeftijd is slechts een getal’ op waarheid berust.
De steunkousen worden verruild voor fluorescerende sokken, en bijnamen als ‘Kara Bang-Bang’ en ‘Missy Ro-Yo’ zijn snel geboren. De prachtige ontmoeting die de ouderen hebben met een luidruchtige cultuur is te danken aan de levenslustige Billie. De vertrouwde relatie die zij heeft met de oude van dagen is hartverwarmend, en oprecht hilarisch. ‘Stay off the drugs, sistah’, raadt Billie een van de dames aan na de dansles.
Regisseur Bryn Evans vindt de juiste balans tussen de lach en de traan. Thuis, waar de dames openhartig vertellen over hun gouden jaren als pianiste en vredesactiviste, zijn zij tere schepsels met trillende handen en brillenkoortjes. Op de dansvloer zijn zij enthousiaste figuren die koste wat kost een strakke choreografie onder de knie proberen te krijgen. We zien de momenten van blijdschap (zoals het moment dat Billie een telefoontje krijgt uit Amerika met het nieuws dat de ‘Hip-operation’ is geselecteerd voor de finale), en de tegenslagen die elke danser meemaakt (het tekort aan sponsorgeld en de problemen thuis).
Dat Terri, Kara, Eileen, Rosemary, Maynie en Winnie hun dansbewegingen in Las Vegas niet zo razendsnel uitvoeren als hun concurrentie, zal u niet verbazen. (Het Guinness World Record Book heeft ze immers wel erkend als oudste dansgroep.) Maar dat is niet de strekking van dit in vrolijkheid en positivisme doordrenkte verhaal. Nee, het gaat erom dat u geen lach kan onderdrukken wanneer een hoogbejaarde vrouw verzekert dat ze altijd al dansend heeft willen sterven.
‘Hip Hop-eration’ is momenteel te zien op het Internationaal Documentary Film Festival Amsterdam (IDFA).
