Spring naar de content

Recensie: Gillian Flynn – Gone Girl

Gone Girl is een voorbeeldige boekverfilming: trouw aan de roman, even spannend en creepy, met perfect gecaste personages. En zoals het een voorbeeldige boekverfilming betaamt, haalt de film het niet bij het boek.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Dries Muus

Het script is van schrijfster Gillian Flynn zelf. De plotwendingen werken in de film nog steeds, wat knap is, omdat ze sterk leunen op de stemmen van de gestoorde echtelieden. De suspense in de roman zat ’m niet zozeer in wat Nick en Amy Dunne deden, maar vooral in hun toon. Wat ze zeiden en verborgen hielden.

En er was nog iets aan die toon. De scherpte. De grappen. Je kreeg het idee dat die hele plot vooral een aardig excuus was voor een opeenstapeling van rake observaties. Over het huwelijk, over mannen en vrouwen en hardnekkige stereotypes. Misschien was het boek niet zo goed dankzij, maar ondanks de nogal krankzinnige plot.

De Cool Girl
Eén van Flynns scherpe observaties, die in de film een paar haastige zinnen krijgt, en in het boek een meer centrale plek inneemt, gaat over een bepaalde mannenfantasie: die van de ‘Cool Girl’. Titelheldin Amy Dunne legt het in haar dagboek uit: ‘basically the girl who likes every fucking thing he likes and doesn’t ever complain’.

Oké, dat zegt nog niet zo heel veel. Om het iets duidelijker te maken: “Being the Cool Girl means I am a hot, brilliant, funny woman who adores football, poker, dirty jokes, and burping, who plays video games, drinks cheap beer, loves threesomes and anal sex, and jams hot dogs and hamburgers into her mouth like she’s hosting the world’s biggest culinary gang bang while somehow maintaining a size 2, because Cool Girls are above all hot.”

Schrijfplezier
Zulke zinnen laten zich moeilijk naar film vertalen. Het fenomeen Cool Girl kun je nog net benoemen. In de film wordt het in Amy’s voiceover verwerkt. Maar een essentieel deel van de toon – de woede, de humor, de zinsbouw, het toewerken naar de ontknoping – gaat altijd verloren. Misschien kun je dat essentiële deel wel samenvatten met ‘schrijfplezier’.

En misschien is dat wel waarom ook goede boekverfilmingen het afleggen tegen het boek. Bij romans als Gone Girl komt een groot deel van de kracht voort uit de schrijfster die haar stem vindt, die zichzelf verrast met haar vondsten en die de pure vreugde van het schrijven op de lezer weet over te brengen.
Goed, ook bij Gone Girl is de volgorde dus: eerst het boek lezen, en dan pas dan naar de film.