De vijf politieke dieptepunten van 2014
2014 zit er bijna op, hoog tijd voor wat lijstjes. Vandaag de vijf ergste politieke dieptepunten van het jaar. Van persoonlijk drama tot discriminatie en van Sotsji tot Den Haag. Geniet of huiver nog even na.
5. De slachting van Frans Weekers
Hoofdrolspeler in hét persoonlijke drama van het jaar was Frans Weekers. De staatssecretaris van Financiën komt al vroeg in het jaar in grote moeilijkheden. Na aanhoudend geblunder van de Belastingdienst moet Weekers zich op 29 januari voor de zoveelste keer verantwoorden tegenover de Kamer. Het resultaat was een uren durende politieke slachtpartij waar Weekers geen enkel verweer tegen had. Zijn legendarische gestamel en gestotter was hemeltergend, zijn val onvermijdelijk. Heel Nederland kon meegenieten van een desastreus verlopend functioneringsgesprek. Je gunt het niemand, politicus zijn.
4. De wanvertoning in Sotsji
Rusland, u kent het wel. Land van antihomowetten, een autoritaire leider met dictatoriale neigingen, landjepik en voeder van de Oekraïense oorlog. In februari van dit jaar vertrok zo’n beetje ons gehele kabinet met het koninklijk huis naar Sotsji om daar gretig de hand te schudden van Vladimir Poetin (de bierdrinkfoto vindt u hier). Toegegeven, op dat moment was hij alleen nog maar een homohater en dictator. De laatste keer dat hij een land had aangevallen was toen alweer een jaar of vier geleden. Tegen alle waarschuwingen in zouden onze hoogwaardigheidsbekleders de dialoog aangaan, om Rusland dichterbij het Westen te brengen. Nog geen maand later pakte Poetin de Krim. Zullen we dat onzinargument de volgende keer achterwege laten?
3. #Kerstcrisis
De kerstcrisis zit nog vers in het geheugen, maar mag evengoed niet ontbreken in deze lijst. In de eerste plaats is het crisisnaamgevingstechnisch een dieptepunt; ik heb nog nooit een kerstfeest meegemaakt tussen 16 en 18 december. Drie PvdA-senatoren lieten de nieuwe zorgverzekeringswet sneuvelen in de Eerste Kamer, met een crisis tot gevolg. Twee dagen en twee nachten onderhandelden de coalitiepartijen over hoe het kabinet gered kon worden van een democratisch genomen besluit. Het resultaat: nog eens proberen en als de wet er dan niet doorheen komt wordt de Kamer buitenspel gezet door een Algemene Maatregel van Bestuur. Of het parlement deze schoffering accepteert is maar zeer de vraag, en dat opent meteen de deur voor een Driekoningencrisis. Of een Elfstedencrisis (deo volente).
2. Kinderen in de cel
In mei sloeg Nederland een onvervalst internationaal pleefiguur. Staatssecretaris Teeven van Justitie kreeg een ferme tik op de vingers van Europa voor het opsluiten van kinderen van asielzoekers. De snoeiharde regels-zijn-regels-aanpak van Teeven bleek zelfs niet te wankelen als het aankomt op jonge kinderen in de cel gooien. De cel is voor mensen die straf verdienen. Een kind van een vluchteling verdient een warm bad en alle zorg die je als land kwijt kunt. Om je dood te schamen.
1. Minder, minder, minder
Het onvermijdelijke en absolute politieke dieptepunt vond plaats op 19 maart. Na afloop van de gemeenteraadsverkiezingen hitste Geert Wilders zijn trouwste achterban op om collectief te roepen om het reduceren van de Marokkanenstand in Nederland. Met een zorgvuldig georkestreerde retorische truc lokte hij zijn toehoorders in de ‘minder, minder, minder’-val. Live op de televisie was te zien hoe de populairste (het is niet anders) politicus van dit land opriep tot… ja… tot wat eigenlijk? Massale uitzettingen? Wegpesten? Hoe dan ook: “Dan gaan we dat regelen.” Intussen lijkt het erop dat de gewraakte uitspraken nog een naar staartje krijgen voor Wilders. Het OM besloot vorige week hem te gaan vervolgen. Zijn kiezers interesseert het overigens geen moer, na een klein dipje doet de PVV het weer prima in de peilingen.
