Spring naar de content

De vijf meest opmerkelijke gesprekken van Pauw (en Witteman) in 2014

2014 is bijna om, een voor Jeroen Pauw bewogen jaar. De eerste helft betekende voor hem de laatste maanden met zijn jarenlange compagnon Paul Witteman. Het succesvolle (al was het het succes wat tanende) duo stopte en Pauw ging solo verder. De commentaren op zijn dagelijkse talkshow, toch ietwat gemakzuchtig Pauw genoemd, zijn wisselend. Jeroen Pauw was zoekende, maar vond richting het eind van het jaar steeds beter zijn vorm (jammer dus dat hij nu zijn plek tijdelijk moet afstaan aan Eva Jinek, over wie u een uitgebreide ‘vriend en vijand’ leest in het dubbeldikke winternummer dat nu in de winkels ligt en hier online te lezen is).

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Annelies Beltman

Gelukkig waren er ook al enkele mooie uitschieters. HP/De Tijd selecteerde de beste 5 fragmenten van Pauw (en ook nog een beetje van Witteman) in 2014.

1. Hooivorken en fakkels voor Benno L.
In Leiden werd in februari met woede gereageerd op de aangekondigde komst van de veroordeelde pedoseksueel Benno L. Omwonenden demonstreerden: ‘Weg met die pedo!’. Anderen reageerden voor de camera’s van de NOS: ‘Tja, hij moet ergens wonen toch?’. In Pauw & Witteman ging het over de commotie, het programma had een deel van de omwonenden uitgenodigd. ‘Je zet hem toch niet in een snoeppot neer? Je zet een alcoholist toch ook niet naast een slijterij?’, vraagt een boze Leidenaar. De woede lijkt verder vooral gericht tegen de burgemeester Lenferink, de bewoners voelen zich voorgelogen. De discussie laait flink op, waarbij de tendens vanuit de Leidenaren vooral lijkt te zijn dat alle pedofielen uit Leiden moeten worden geweerd. Burgemeester Lenferink krijgt een ultimatum: Benno L. én de Lenferink moeten een paar dagen later de stad uit en ‘anders maken we er zelf werk van.’

2. De laatste met Paul
Na acht jaar hield Pauw & Witteman ermee op, dat is niemand ontgaan. Tijdens de laatste uitzending kwam een waslijst aan gasten langs, ook wel ‘smaakmakers’ genoemd. Zoals hoort bij een epiloog werd teruggeblikt en herinnerd. Beide heren hielden zich goed tot het slotakkoord, toen welden de eerste tranen op. Diederik Samsom wenst ze succes, Ivo Niehe zegt hoe erg hij het duo gaat missen en Youp van ‘t Hek meldt ‘dat het wel goed zo, dat het wel klaar was, dat hadden jullie zelf ook door he?’.

3. Zwarte Piet-discussie
Het kon eigenlijk niet anders dan uit de hand lopen: de Pauw-redactie nodigde voor- en tegenstanders van Zwarte Piet uit om terug te blikken op een jaar discussie. In de ene hoek: Sunny Bergman en Quinsy Gario. In de andere hoek: PVV’er Joram van Klaveren. Kijkers gingen er eens goed voor zitten, Jeroen Pauw leunde lekker achteruit en naar verwachting liep de boel inderdaad ouderwets uit de hand. Tot nieuwe inzichten kwam het niet, maar vermakelijk was het wel. En daar ging het om, toch?

4. Zuurstofmaskerincident
Frans Timmermans kon dit jaar lange tijd niets fout doen. Zijn speech bij voor de VN Veiligheidsraad ging de wereld over en bracht een land samen in rouw om de vliegramp met het toestel MH17. Op 8 oktober blikte de, inmiddels Eurocommissaris, terug op de periode tijdens de ramp en zijn rol daarin. Ook de befaamde toespraak, waarin Timmermans de laatste minuten beschrijft van de passagiers, kwam ter sprake. Als Jeroen Pauw zegt dat strikt genomen een beeld wordt geschetst wat niet waar is, laat Timmermans zich uit de tent lokken. ‘U weet dat er iemand is gevonden met een zuurstofkapje op zijn mond?’, laat Timmermans zich ontglippen. Nederland reageert verbijsterd: nabestaanden waren niet op de hoogte van deze informatie. Of het waar kan zijn dat iemand een mondkapje op heeft bij zo’n explosie, wordt ook betwist.

5. Van Rijn over zijn moeder 
De vader van staatssecretaris Martin van Rijn (Volksgezondheid) luidde in november de noodklok over de verzorging van zijn dementerende vrouw in het tehuis waar ze woont. Urenlang is er geen toezicht en soms wordt zijn vrouw niet verschoond. ‘Soms loopt de urine langs haar enkels’, laat hij optekenen in het Algemeen Dagblad. In Pauw ligt Van Rijn de situatie toe, waarbij hij tegenover de 82-jarige Ben Oude Nijhuis zit, wiens vrouw in hetzelfde verzorgingstehuis zit als zijn moeder. ‘Het is gewoon ellendig. En u wil dat niet inzien. Als ik dan hoor van je vader wat er allemaal misgaat op de afdeling. En u zegt… Echt meneer Van Rijn, het is ellendig.’ Kort gezegd: Van Rijn komt niet goed uit het gesprek. De reacties in de week die volgt, zijn niet mals. Politiek Den Haag springt in zijn nek en hij wordt publiekelijk op het matje geroepen. En Ben Oude Nijhuis kan de beloofde verbeteringen in de zorg niet meer meemaken: hij overlijdt in november van dit jaar.