Als Mark Zuckerberg je gaat lezen: vloek of zegen?
Facebookvriend Mark Zuckerberg heeft een nieuwe hobby. Hij praat erover als ware het een nieuwe app (It allows you to fully explore a topic and immerse yourself in a blablabla), maar het gaat gewoon over lezen. Van boeken. Zuckerberg is een Facebook-leesclub gestart. Elke twee weken begint hij aan een nieuw boek en de hele wereld mag meelezen. Dat gebeurt ook: nergens is nog een papieren The End of Power van Moisés Naím te koop.
Dan ben je binnen, dacht ik.
En gelijk daarna: dan ben je flink de lul.
Overal ter wereld zullen mensen je boek lezen. Niet omdat ze goede recensies hebben gelezen, niet omdat het ze is aanbevolen door een vriend, niet omdat ze fan zijn van je andere werk, nee, enkel omdat Mark Zuckerberg het boek óók gaat lezen. Waarna je onherroepelijk de eeuwigheid in gaat als ‘bekend dankzij Facebook’.
Douchebag
Voor OOR sprak ik onlangs met Panda Bear, kwart van de onvolprezen band Animal Collective (dat klinkt een stuk kinderachtiger dan zijn muziek). Het viel hem op dat bevriende muzikanten bij voorkeur naar muziek van enkele decennia geleden luisteren. Liefst zo obscuur mogelijk (de muziek, niet de decennia). Zijn verklaring: je omgeving heeft een enorme invloed op het beeld dat je van een band of muzikant hebt. Zodra je erachter komt dat een gigantische douchebag fan is van een bepaalde muzikant, is die muziek voor jou verpest. Vanaf dan zal je het altijd met die douchebag associëren.
Hoe bekender je wordt, hoe groter de kans op douchebags. Daarom kun je als muzikant maar beter geen grote hits scoren. Zeker niet als die hits totaal niet bij je passen.
Zwijmelpop
Dat ondervond surfdude-songwriter Ben Howard. Hij speelde afgelopen december drie avonden op rij in een uitverkochte HMH. Het publiek bestond voornamelijk uit jonge meisjes, die de zanger omarmden sinds de zoete zwijmelpophit Keep Your Head Up. Howard had een debuutalbum vol met dat soort tot liedjes omgebouwde kleffe donuts. Sindsdien was hij sneller ouder geworden dan zijn fans, getuige de vorig jaar verschenen opvolger I Forget Where We Were. Het blijft behelpen hoor, maar het verschil met het debuut is evident. De fans wachtten die avonden in de HMH tevergeefs op de hitjes van weleer.
Teleurstelling alom natuurlijk. Wat dacht die arrogante Howard wel niet? Als hij die hits niet had gescoord, had hij hooguit in De Pul in Uden gespeeld. Aan de andere kant bestaat er natuurlijk zoiets als artistieke vrijheid. Howard stond die avonden hoe dan ook voor het verkeerde publiek.
Debuutroman
Laat ik e.e.a. eens op mezelf betrekken, zoals ik dat van Zuckerberg geleerd heb. Net als de rest van Nederland werk ik aan mijn debuutroman. Naast mijn bed ligt Schrijver van Knausgård (net als naast het bed van de rest van Nederland). Op de cover staat een quote uit de LINDA. ‘Schokkend, ontroerend en onvergelijkbaar mooi’ vonden ze het. Telkens als ik dat lees moet ik aan Danielle Steel denken. Het is dat ik het boek gekregen heb, anders had ik vermoedelijk gewacht op een andere editie. Ik wil niet dat er LINDA-quotes op mijn boeken staan en ik kan me niet voorstellen dat Knausgård dat wel wil.
Tegen de tijd dat mijn debuut verschijnt heeft Mark Zuckerberg natuurlijk allang een nieuwe hobby. Maar wat als BN’ers hem navolgen? Want daar kun je op wachten. Dat types als Yvon Jaspers en Sylvana Simons hun eigen leesclubs beginnen. Aan hen wil ik vragen: lees mij niet.
