De onzekerheid van de onwrikbaren
De shows van Hans Teeuwen staan niet bekend om hun maatschappijkritiek. In de met absurdistische humor doordrenkte show Dat dan weer wel wilde de cabaretier er toch “even een moraaltje tegen aanflikkeren”. “Mensen, laten we in godsnaam ophouden, om elkaar, van vlakbij, met een automatisch wapen door de kop te schieten, he.”, zo moraliseerde Teeuwen. Een advies dat door zijn vanzelfsprekendheid overbodig lijkt. Of leek, want na gisteren twijfelde ik daaraan.
Op zulke dagen twijfel ik aan alles. Wat is de waarheid en aan wie behoort deze toe? Of heeft niemand gelijk? Gaat het in de wereld wel om gelijk hebben of kun je volstaan met gelijk krijgen? De komende dagen zal er naast gerouwd ook stevig gediscussieerd worden. Waren de daders moslims, geloofsfanatici of ordinaire terroristen? Hebben de veiligheidsdiensten zitten slapen of kun je je hier nooit tegen wapenen? Is de vrijheid van meningsuiting absoluut of werden gelovigen onnodig gekwetst door de cartoonisten?
We zullen horen dat de pen het machtigste wapen is. Klopt dat? En, zoja, wat kopen de nabestaanden voor deze wijsheid? We zullen vernemen dat deze aanval op onze democratische principes onze saamhorigheid alleen maar versterkt. Tolerantie en beschaving zullen gepredikt worden. Maar wat doen we met hen die de democratie verafschuwen? Het klassieke probleem van democratieën. Tolereren we de intoleranten?
Allemaal vragen waarop de komende dagen uiteenlopende antwoorden geformuleerd zullen worden. Sommige mensen hebben ongetwijfeld gelijk, anderen zullen het krijgen. Ik vind het prima, denk ik. Bang ben ik voor degenen die hun gelijk met andere wapens dan de pen komen halen. Waarom zijn het juist de eigenaren van onwrikbare principes die een sluimerende onzekerheid kennen? Hoe sterk is je geloof in een opperwezen als je geweld nodig hebt om zijn bestaan te bewijzen? Zijn we van nature niet gewoon allemaal twijfelaars? Is de twijfel niet onze waarlijke God en precies diegene die het leven elke dag de moeite waard maakt? Is ‘agree to disagree’ niet het enige gebod dat we moeten respecteren? Veel vragen, weinig overtuigende antwoorden.
Eén rotsvaste overtuiging rest mij. Dat we moeten stoppen om elkaar van dichtbij met (automatische) wapens kapot te maken. Een overtuiging die mij – absurd genoeg – kwetsbaar maakt, omdat deze slechts met woorden kan worden verdedigd.
