Spring naar de content

Heel Holland Kakt

Het is voor een goede zaak: om darmkanker in een vroegtijdig en beter behandelbaar stadium op te sporen. Maar poep zonder ongelukken in een buisje zien te krijgen valt warempel niet mee. Een intiem verslag van Ton van Dijk.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: De Redactie

Het landelijk bevolkingsonderzoek darmkanker bij mannen en vrouwen van 55 tot en met 75 jaar jaar ging begin 2014 van start voor de geboortejaren 1938, 1939, 1941, 1947 en 1951. De aankondiging viel bij ons eind augustus in de bus. We werden gewaarschuwd: over te weken zouden wij een paarse envelop ontvangen met een gebruiksaanwijzing en een buisje voor de ‘zelfafname ontlastingstest’.

Dit alles klopte als een zwerende vinger, de paarse envelop viel niet te missen tussen krant en post. Licht verwijtend lag hij geruime tijd op de keukentafel, zijn aanwezigheid drukte op ons gemoed, maar de aandrang om ermee aan de slag te gaan bleef uit.

Er kwam weer een brief: “Enige tijd geleden heeft u een uitnodigingsset (paarse envelop) ontvangen voor het bevolkingsonderzoek darmkanker. Tot nu toe heeft u nog niet gereageerd op deze uitnodiging. Daarom ontvangt u nu deze brief.” Als we niet wilden meedoen, moesten we dat melden.

Wij wilden wel meedoen en pakten de gebruiksaanwijzing:

“Stap 1. Belangrijk: uw ontlasting mag niet in aanraking komen met urine of met het water in het toilet. Leg daarom voldoende velletjes toiletpapier in het toilet.”

Probleem 1. Shit, wij hebben een diepspoeler. Elk velletje toiletpapier dat je in de opening legt, zuigt zich onmiddellijk vol met papier. Er zou dus een heel grote prop in moeten. Dat kan. Dat geeft de gebruiksaanwijzing aan als stap 2: “U kunt ook een prop toiletpapier gebruiken.”

Dat doen we. De prop drijft. We legen de endeldarm. Door het gewicht van de drollen, zinkt de hoop tot onder de waterspiegel. En, ook dat nog, de hoop is besprenkeld met urine, wat wie poept, piest meestal ook. Doortrekken. Dat heet nog steeds trekken vanwege de ketting met het klosje dat vroeger aan de stortbak hing. Doorduwen zou de bediening van de drukknop eigenlijk moeten heten, maar een grote boodschap ‘doorduwen’ klinkt wel erg plastisch. Gelukkig was de toch best forse prop wc-papier niet zo groot dat doorduwen nog de enige mogelijkheid was; twee keer drukken (op de knop!) bleek voldoende om de hele handel met een zwaar sluipgeluid het riool in te krijgen. Een verstopping bleef uit.

Het gehele avontuur van Ton van Dijk leest u in het dubbeldikke winternummer van HP/De Tijd, dat nu in de winkel ligt. Bekijk hier de overige onderwerpen, of sluit hier een voordelig (proef)abonnement af.