We zijn allemaal kleine Tariks
In het verhaal Harrison Bergeron van Kurt Vonnegut wordt een op televisie live uitgezonden balletvoorstelling gekaapt. Het is het jaar 2081 en Rutger Bregman heeft zijn zin gekregen. Iedereen is gelijk.
Dat klinkt mooier dat het is. Een langetermijngeheugen bestaat niet meer; wie er toch over beschikt heeft een ingebouwd radiootje in zijn oor dat elke zoveel seconden een vreselijk lawaai laat horen, zodat je gedachten als het ware gereset worden. Ben je te atletisch, dan krijg je een zak hagel om je nek. Mooie mensen dragen een masker. De dark ages, waarin iedereen competitief is, liggen eindelijk achter ons.
Minder competitie
Het was gisteravond precies waar ik naar snakte, een beetje minder competitie. Twitter had zich aanvankelijk van zijn beste kant laten zien. Het was het eerste medium waarop duidelijk werd wat de mysterieuze ‘omstandigheden’ waren die de journaaluitzending belemmerden.
Al snel ging het mis. Je had de lolbroeken (#jesuisnosjournaal) en hun tegenstanders, allemaal druk hun grappen/hun verontwaardiging twitterend in de hoop op meer volgers. Niet veel later was er een naam. Zelfs journalisten linkten gretig naar het Facebook-profiel van de vermeende dader, alsof het woordje ‘onbevestigd’ hen ontsloeg van al hun verantwoordelijkheden.
Doodkalme portier
Toen NPO1 weer in de lucht was, werd het er niet beter op. Je kunt je afvragen of ze die beelden van die zenuwachtige jongen en die doodkalme portier überhaupt uit hadden moeten zenden. Wat in ieder geval niets toevoegde waren de interviews met vage bekenden, die mochten vertellen dat het zo’n normale jongen was.
Een hoogleraar forensische psychiatrie vond een paar minuutjes faam interessanter dan zijn integriteit en besloot op basis van de beelden alvast wat conclusies te trekken over de geestelijke gesteldheid van de man. Inmiddels was Jean-Pierre Geelen de eerste met een stukje en had De Telegraaf zijn voorpagina af, die met geveinsde verbazing ‘smakeloos’ werd genoemd.
Allemaal kleine Tariks
Stiekem zijn we allemaal kleine Tariks. Allemaal smachten we naar een beetje aandacht. We lopen nog net niet met een neppistool het Mediapark op, maar daar houden de verschillen wel ongeveer op.
In het verhaal van Vonnegut lijkt de kaping beter uit te pakken. De gijzelnemer werpt zijn handicaps af om samen met de mooiste ballerina een prachtige dans op te voeren. Ze springen steeds hoger, kussen het plafond en daarna elkaar. En dan komt de Handicapper General die ze overhoop schiet. De kijkers worden gereset door hun inwendige radio’s en het leven gaat verder alsof er niets gebeurd is. Net als nu eigenlijk, maar dan zonder nieuwe twittervolgers of anderzijds toegenomen marktwaarde.
