De wederopstanding van de mammoet. Zo denkt de wetenschap erover
Amerikaanse wetenschappers zeggen erin te zijn geslaagd dna van een wolharige mammoet te mengen met het dna van een olifant. Dat meldde geneticahoogleraar George Church van Harvard University in The Sunday Times. Daarmee komt de wederopstanding van de mammoet een stap dichterbij; en lijkt de kloof tussen science-fiction als Jurassic Park en de wetenschap smaller te worden.
De wolharige mammoet is de bekendste van zijn soort. Het dier stierf meer dan 3.000 jaar geleden uit, maar zijn verre familie, de Aziatische olifant, leeft nog. Maar ook die wordt met uitsterven bedreigd. Genetisch gezien staan de twee dan ook dicht bij elkaar, waardoor het voor de wetenschappers logisch was om de genen van beide dieren met elkaar te mengen. De onderzoekers van de Harvard University gebruikten dna van mammoeten die leefden in het Noordpoolgebied. Hun karkassen bleven uitstekend bewaard in de bevroren grond aldaar.
Voor hun onderzoek analyseerden de genetici het dna in hun laboratorium en konden zo veertien specifieke genen van de mammoet mengen met de gencode van een Aziatische olifant. “We concentreerden ons op genen die zorgen voor de weerstand van kou, zoals beharing, de grootte van de oren, het onderhuids vet en de hemoglobine,” vertelt professor George Church van Harvard in The Sunday Times. “We hebben nu functionerende olifantencellen met mammoet-dna erin. We hebben de studie nog niet gepubliceerd omdat er nog werk aan de winkel is,” voegt Church daaraan toe. Volgens de onderzoeker is de Aziatische olifant meer aan de mammoet verwant dan zijn Afrikaanse soortgenoot.
Niet iedereen in de wetenschap is even enthousiast. “De Afrikaanse en Aziatische olifant sterven bijna uit. Waarom zouden we een andere olifantachtige terugbrengen als we de bestaande soorten niet eens kunnen laten bestaan?” zegt professor Alex Greenwood in The Telegraph. Andere critici denken dat de olifant weleens zou kunnen lijden onder het klonen van een mammoet. Letterlijk lijden. “De dieren moeten een zwangerschap van 22 maanden doorstaan voor iets wat misschien niet eens leeft. Daar zijn geen goede redenen voor, dat is het niet waard,” zegt Tori Herridge, mammoetkenner bij het Londense National History Museum in The Independent.
In haar boek How To Clone a Mammoth is onderzoekster Beth Shapiro van de University of California, gespecialiseerd in oud dna, iets positiever. Ze stelt dat als de wetenschap de mammoet tot leven weet te brengen, er van geluk mag worden gesproken, omdat het beschikbare bewaarde dna niet altijd in opperbeste staat is.
