Spring naar de content

Salarisplafond ABN Amro-bestuurders is aardige testcase

Als het gaat om wie er in de kwestie van de salarissen van ABN Amro-bestuurders het gelijk aan zijn kant heeft, zit ik toch meer in het kamp van ABN Amro. Ik ben wat meer van de school van ‘afspraak is afspraak’, als principe. En ik weet zeker dat de lezer dat ook is, althans als het om de eigen salarisafspraken gaat. Juist omdat er in dit geval een wet aan te pas kwam, twee ministers en de hele Tweede Kamer, zou je ervan uit moeten kunnen gaan dat iets vaststaat.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Dr. Doom

In die zin zagen we de afgelopen weken meer hoe de politiek in elkaar steekt dan het bedrijfsleven. De overheid blijkt keer op keer een onbetrouwbare partner te zijn. Er is vaak sprake van het maken van afspraken, ook met marktpartijen, die na verloop van tijd achteloos in de prullenbak worden gegooid. Kun je in het bedrijfsleven dan nog naar de rechter stappen? Procederen tegen de overheid is op voorhand zo goed als kansloos. Want zou je winnen, dan laat de reparatiewetgeving niet lang op zich wachten.

Mijn principe van ‘afspraak is afspraak’ heeft overigens niets te maken met de redelijkheid van de hoogte van salarissen van bankpersoneel. Het begint er al mee dat salarissen in de financiële sector voor zo ver ongeveer alle functies flink boven het marktniveau liggen.

Waarom vervolgens leden van de raad van bestuur van een bank salarissen zouden moeten verdienen die doorgaans ver boven het half miljoen liggen, dat wordt door de sector zelf nodig bevonden om het kennelijk schaarse talent te binden. Want dat talent zou internationaal zeer gewild zijn en elk moment kunnen opstappen voor één of een paar ton meer.

Terugkijkend is het niet moeilijk om vast te stellen waar die enorm talentvolle bankiers onze financiële sector in het verleden hebben gebracht. Waarom we ze destijds die bedragen moesten gunnen om ze vast te houden, your guess is as good as mine.

Maar ook vandaag kun je je afvragen wat er zo bijzonder is aan het leiden van een Nederlandse bank. In die zin is er nu sprake van een interessant experiment met de bestuurders van ABN Amro. Voorlopig zitten ze aan een plafond en worden ze met die nooit gekregen extra ton dus onderbetaald. Als ik een ton minder kreeg dan de markt me waard vindt, dan zou hooguit loyaliteit en/of de inhoud van het werk me bij de huidige werkgever kunnen houden.

Loyaliteit, dat is iets waar de financiële wereld niet om bekendstaat. De inhoud van het werk is bij veel banken gelijk.

Zou ABN Amro gelijk hebben met het beoogde salarisbeleid, dan zal er binnen nu en een half jaar sprake moeten zijn van een enorme leegloop in de top. Die kan overal meer verdienen en zal ervoor kiezen. Hebben er zich over nu en een half jaar geen noemenswaardige wijzigingen in de top voorgedaan, dan is het eerder de vraag of het niet ook een tonnetje minder in plaats van een tonnetje meer had kunnen zijn.

Dr. Doom (een pseudoniem) schrijft voor HP/De Tijd met enige regelmaat over economische zaken.

Onderwerpen