Leve de latrelatie: van alle werelden het beste
Laatst zat ik bij de afdeling oogheelkunde in het ziekenhuis in de wachtruimte, toen er twee kibbelende vrouwen van middelbare leeftijd tegenover me kwamen zitten. “Ik wil geen man,” mopperde de een tegen de ander. “Ik heb het helemaal gehad met mannen. Ik vind er geen bal meer aan. Hou d’r nou eens over op!”
De vrouwen liepen tegen de zestig, schatte ik, en ik moest gelijk denken aan een onderzoek dat ik eerder dit jaar las, van het CBS, waarin werd aangetoond dat 40 procent van de single vrouwen boven de 50 jaar geen behoefte meer aan een relatie hebben. Voor vrouwen tussen de 65 en 79 jaar bleek dit percentage nog veel hoger te liggen, namelijk 70 procent. Bij vrijgezelle mannen in deze leeftijdscategorie scheen slechts 25 procent er geen trek meer in te hebben. Een behoorlijk verschil dus.
Wat denken die wijven wel…
Ik herinnerde me een bericht op Facebook dat kort geleden voorbijkwam, afkomstig van een man van middelbare leeftijd die mopperde dat hij het helemaal had gehad met die vrouwen van tegenwoordig. Ze waren volgens hem alleen met maar met hun (volwassen) kinderen bezig, vriendinnen, bioscoop- en theaterbezoekjes, vakanties (met vriendinnen én kinderen) en duizend andere zaken waar hij part noch deel aan had. Zijn verongelijkte, boze houding kreeg veel bijval van heren in diezelfde leeftijdscategorie. Wat dachten die wijven wel? Voor hen tien anderen! Nou, dacht ik gniffelend, als je het CBS mocht geloven lagen de gewillige vrouwen anders niet meer voor het oprapen.
Herwonnen vrijheid
Uit het onderzoek bleek dat een groot deel van de vrouwen geen zin meer in een relatie had vanwege slechte ervaringen, en dat ze na hun scheiding of het overlijden van hun partner genoten van de nieuw herwonnen vrijheid. Ik kon me dat eerlijk gezegd best goed voorstellen. Nu ben ik een beroerd voorbeeld, hoor. Vier keer woonde ik inmiddels samen en alle keren liep dat mis. Eén keer was het mijn eigen schuld, maar in alle andere gevallen ging mijn partner vreemd en/of verliet hij mij voor een ander. Inmiddels heb ik een latrelatie en ben daar zeer tevreden mee. Ik heb van alle werelden het beste. Wij zien elkaar twee dagen in de week en daarbuiten wonen en werken wij alleen.
Sektarisch
Het scheelt wellicht dat wij allebei een kunstzinnig beroep hebben (ik schrijver, hij kunstenaar) en dat we allebei gebaat zijn bij een bepaalde mate van afzondering die nodig is om ons werk te kunnen uitoefenen, maar ik zie om me heen dat steeds meer vrouwen en mannen van mijn leeftijd (40++) zo’n levenswijze verkiezen boven het traditionele model. Gewoon, omdat het werkt. Logisch, als je elkaar niet dagelijks ziet raak je niet zo snel op elkaar uitgekeken én je word niet compleet door je relatie opgeslokt. Je hebt nog een heel leven voor jezelf ernaast waarin veel plaats is voor sociale contacten, kinderen, hobby’s, you name it. Wie kent ze niet, de vrienden en vriendinnen waar je plotseling niets meer van hoort als ze zijn gaan samenwonen. Alsof ze in een mysterieuze sekte zijn terecht gekomen, een sinkhole, of zijn verhuisd naar de andere kant van de wereld.
Latten is de trend
Ik denk dat we over een trend kunnen spreken als het op latrelaties aankomt. Geen gelazer meer over afhankelijkheid, geen werelden die compleet op hun kop staan na een scheiding, omdat je niet alleen je huis maar ook je symbiotische wederhelft kwijt bent, zodat je minstens twee jaar nodig hebt om jezelf te hervinden. Wat dat betreft lijken relaties wel een beetje op sektes. Voor je het weet zit je samen totaal vervreemd van de buitenwereld op je eigen eiland in een zelfgemaakt taaltje tegen elkaar te tuttemefrutten.
Geweldige seks
Leve de latrelaties, dus. Van alle werelden het beste. Altijd geweldige seks, een stevig verlangen naar elkaar, sprankelende discussies en er blijft genoeg tijd over voor al die andere leuke dingen in het leven die aandacht behoeven en ervoor zorgen dat je niet indut of verzandt in een doodsaai bestaan. Wat dat betreft hebben die ouderen van tegenwoordig het nog niet zo gek bekeken, hoor.
