Spring naar de content

Grote problemen, simpele oplossingen (of: hoe de blondepruikenmaffia regeert)

Er zijn dagen waarop ik redelijk kan volgen wat er in de wereld gebeurt en er zijn dagen waarop ik er geen zak van snap. Beide gemoedstoestanden zitten enkel in mijn eigen hoofd, ik dénk de wereld wel of niet te begrijpen, want keihard bewijs voor een of ander is natuurlijk moeilijk te vinden. Dit klinkt wazig, maar de realiteit is zelden eenduidig. Het blijft een verzameling van waarnemingen en veronderstellingen waar iedereen zijn of haar eigen (ogenschijnlijk heldere) versie uit tracht te destilleren.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Johanna Geels

In de praktijk komt dit laatste vaak neer op: complexe onderwerpen versleutelen tot een simpel gegeven met simpele oplossingen, een populaire verwerkingsmethode onder politici en mensen met een niet al te hoog IQ. Dit zal ik wel weer niet mogen zeggen, want denigrerend en zo, maar het is wel opvallend dat politici steeds meer gaan praten en redeneren als het type mensen waar ik (naar aanleiding van mijn columns) nogal eens boze mails van krijg. Mensen die zo vriendelijk zijn een enkele reis naar Istanboel voor mij te willen bekostigen of mij een folkloristisch inkijkje in het Nederlandse scheldwoordenarsenaal gunnen. Prima lui vast, hoor. Meestal zeer begaan met dieren ook. Niet voor niets werd speciaal voor deze empathische groep door Wilders de caviapolitie in het leven geroepen.

Los het lekker zelluf op
Met grote aantallen vluchtelingen die op zee verdrinken hebben ze duidelijk meer moeite. Daar zaten ook geen cavia’s bij natuurlijk, en de ongelukkigen waren op weg naar ons. Naar ONS! Wat moet dat hier? Vrijheid, vrede, eten, een dak boven hun hoofd? Laat ze dat in hun eigen land zoeken. Armoede? Oorlog? Ja, én. Los het lekker zelluf op. Motten wij hier ook. Gisteren bijvoorbeeld nog een cavia uit een rioolpijp gered. Vreselijke toestanden hier in dit land. Het verpaupert waar we bij staan. Is er nog bier?

Grote bek, veel stemmen
Grote problemen, simpele oplossingen. De wereld als een reclameblok van vijf minuten. Alles schoon met Witte Reus. Wast een berg, kost een beetje. Op zich is dit allemaal niet zo erg, zolang het bij roepen blijft en iedereen doet waar hij of zij goed in is, is het nog wel te overzien. Anders wordt het als de mensen die ons land regeren dit soort taal niet alleen overnemen, maar er ook naar gaan handelen. Degene met de grootste bek en de simpelste oplossing kan immers vaak op veel stemmen rekenen. En elke generatie staat er weer zo’n joker vooraan.

Ons land wordt gegijzeld door idioten
In mijn jeugd had je Janmaat. Nu is het de Blonde Pruikenkoning. Tandenknarsend moeten de heren en dames politici aanzien hoe hij bij elke verkiezing weer een groot deel van de stemmen krijgt. Dus komen ze ook met simpele oplossingen. Of met halfgare types die dingen zeggen die eigenlijk niet kunnen, zoals zo’n Halbe Zijlstra (hier in huis reeds omgedoopt tot Halve Zoolstra). Want dat wil het Volk. En wat het Volk wil, is wet. Eigenlijk wordt ons land gegijzeld door de blonde pruikenmaffia, door idioten. Als die kutkinderen die in elke schoolklas zitten en het steevast verpesten voor de rest. Alleen zijn het landelijk gezien een beetje veel kutkinderen geworden.

Witte Reus oplossingen
Ondertussen worden gemeenten in Nederland opgezadeld met simpele Witte-Reus-oplossingen waar ze niks mee kunnen. Niet alleen omdat ze praktisch onuitvoerbaar, maar vaak ook onmenselijk zijn. Neem het PGB, een regeling die eerst landelijk werd uitgevoerd en vanaf 2015 in sterk uitgeholde versie naar gemeenten werd overgeheveld en waar veel zorgbehoevenden de dupe van zijn geworden. De bed-bad-broodkwestie. Mensen die niet terug kunnen/willen naar hun land op straat zetten. Zoek het maar uit. Doei. Of het agressieve no mercy-beleid jegens bijstandsgerechtigden, die in de praktijk niet werkt en waar steeds meer gemeenten van terugkomen.

Imagoschade
Sommige gemeenten zijn op eigen initiatief proeven gaan doen met een alternatief soort basisinkomen, een prachtig, gedurfd en menselijk initiatief wat mij betreft, iets waar ze in Den Haag nooit op zouden komen, al is het maar vanwege het gevaar voor imagoschade. En imagoschade is heel erg. Veel erger dan een slecht beleid. Dat weet elke politicus.

Gelukkig komen steeds meer gemeenten in verzet. Zij begrijpen tenslotte hoe de praktijk werkt, veel beter dan de politici in Den Haag, die slechts papieren oplossingen bedenken. Maar de echte wereld draait om nuances, flexibiliteit, uiterst ingewikkelde problemen die een zorgvuldige en complexe benadering behoeven. We hebben intelligente en eigenzinnige politici nodig die zich niet laten gijzelen door het gesundes Volksempfinden, schijt hebben aan zaken als imagoschade en populisten als Wilders, Zijlstra en (straks, god beware) Moszkowicz de baas kunnen.

Orde der Wijzen
Eigenlijk zouden alle politici ter wereld moeten opstappen. Ze hebben het nu wel lang genoeg verkloot. Misschien moeten we eens wat anders proberen. Een soort van Orde der Wijzen, bijvoorbeeld, die wereldwijd regeringen gaan vormen. Als dalai lama’s die niet geïnteresseerd zijn in macht, geld of oorlog, maar in welzijn. In mensen. Dan zouden er ook geen oorlogen en vluchtelingen meer zijn. Het klinkt misschien een beetje sprookjesachtig maar wat zou het een geweldige oplossing zijn. Of is dat te simpel gedacht?