Collectief rouwen: nu nog makkelijker met Van Amerongens rouwmeter
Ik zou weleens een rouwmeter willen maken, een soort thermometer die je in de bips van iemand propt, waaraan je iemands rouwniveau kunt aflezen. De meter meet heel ruim en vrijwel alles kan een aanleiding zijn. Een aardbeving in Nepal, een neergestort vliegtuig in de Alpen, bootvluchtelingen, geëxecuteerde drugshandelaren in Indonesië, een geliquideerde Mocromafioos, een wedstrijd van Ajax of gewoon treuren vanwege een speech van Fransje Timmermans. De rouwmeter van Van Amerongen werkt enkel bij collectieve rouw (individuele rouw is volstrekt oninteressant en niet mediageniek) en als je niet genoeg rouwt, komt de rouwpolitie.
U denkt dat ik dit grappig wil doen over de rug van een dode Mocromafioos, en dat klopt. Ik zag deze week op het internet veel huilende Nederlanders vanwege de aardbeving in Nepal. Vanochtend zag ik een snotterende Humberto Tan in het Giro 555-café, niet echt een horeca-etablissement waar je dood gevonden wil worden. De volgende stap is een stille tocht over het mediapark, georganiseerd door RTL-Unilever. Via de webwinkel van Unilever kan je dan spulletjes kopen voor de gedupeerde Nepalees.
Het collectieve rouwen in combinatie met een inzamelingsacties begon natuurlijk al met de Watersnoodramp, maar toen was er gelukkig nog amper televisie en waren de Oranjes en Godfried Bomans de enige bekende Nederlanders. Toen kwam Open het Dorp. Met Mies Bouwman laagdrempelig geld inzamelen voor een gated community voor lichamelijk uitgedaagden. Technisch gezien betrof Open het Dorp geen collectieve rouw maar de omwonenden in Arnhem waren best verdrietig vanwege al dat asfalt en beton.
Mijn theorie is dat de definitieve verloedering van Nederland begonnen is met Over de roooie van Wendy van Dijk. De bottom line van dat historische SBS-programma: de Nederlander doet alles voor geld. Al zou de verloedering natuurlijk ook al kunnen zijn begonnen met de Koningsrellen, die zouden ontaarden in de uitbundige en ludieke wijze van Koninginnedag vieren in Amsterdam. De eerste twee jaar waren prima: ik deed nog mee en het was een gezonde mix van expliciete homofielen en anarcho-liberalen en krakers die gepast uit hun bol gingen. Toen kwam het plebs op 30 april uit de krochten van Nederland naar Amsterdam gekropen en ontaardde de boel gruwelijk. Over de roooie is daar het dan weer het logisch gevolg van: met mensen die voor duizend gulden een emmer kots leegdrinken.
Het feit dat Wendy van Dijk (die door haar man, de baas van RTL Nederland, de nieuwe Erasmus wordt genoemd) tegenwoordig collectief geld inzamelt voor goede doelen, bewijst mijn verloederingstheorie. Ik meen dat Wendy destijds voor SBS een avondvullend programma heeft gemaakt rond de jammerlijke dood van een zwaar verwaarloosde pitbull in een woonwagenkamp nabij Vught. Ik moet toegeven dat het een hartverscheurend beeld was, huilende kampers, zeker toen Frans Bauer begon te zingen bij het graf van Anita, en Wendy zich krijsend op het graf wierp van het hondje.
Alle gekheid op een stokje: ik kan daar met mijn botte verstand niet bij en ik denk dat dit soort mensen om werkelijk alles huilt. Rouwen doe je gepast in je eentje, of met een paar dierbaren.
In het Midden-Oosten heb je huilvrouwen, die kan je inhuren om een begrafenis op te vrolijken. Inhuren is een groot woord, want ze zijn al blij met een kruimel zeep en een bosje lavendel voor onder het kussen. Misschien is dat een aardig ideetje, om steuntrekkers die weigeren komkommers te plukken in de kassen van het Westland, verplicht te laten huilen op begrafenissen en inzamelingsavonden op de treurbuis.
