Andere concertgangers
Laura Marling speelde in Paradiso voor een zee van meisjes van 1 meter 68 en ik kreeg het voor elkaar om recht achter een gast van twee meter te gaan staan. Hij was met zijn vriendin en het was niet zijn idee. Ongedurig hinkte hij van zijn ene been op het andere. Om iets van het optreden te kunnen zien moest ik precies de omgekeerde beweging maken, wat er vanaf het podium belachelijk moet hebben uitgezien.
Toen Laura Marling na drie of vier nummers voor het eerst een stilte liet vallen om het publiek de gelegenheid te geven te applaudisseren, bewoog de jongen zijn mond naar het oor van zijn vriendin.
“Ze is wel goed,” riep hij.
Wat ik al dacht. Hij vond er geen flikker aan.
Slow motion-dans
Aanvankelijk vond ik hem nog wel aandoenlijk, maar hoe langer onze slow-motiondans duurde, hoe meer hij me begon te irriteren. Hij droeg een polo die zijn vriendin voor hem had uitgezocht en hij had zich twee weken niet geschoren omdat hij in de Esquire had gelezen dat dat in de mode was. Op het podium werd aangevangen met het breekbaarste nummer van de set, een gelegenheid die hij aangreep om drank te gaan halen. Zijn vriendin kreeg een cola; zelf nam hij een biertje.
Zij had haar glas als eerste leeg.
Na drie kwartier begaf ook haar spanningsboog het. Eerst begonnen ze erdoorheen te praten, daarna aan elkaar te plukken. Get a room, wilde ik schreeuwen, maar dat was geen goed idee. Je snapt wat daarvan komt en voor je het weet sta je over dertig jaar weer achter een te lange gast met een net iets te mooie vriendin, die ook alleen maar met hem verkeert omdat te tijd begon te dringen. Hoewel de jongen niet dik was, had hij iets Barbapappa-achtigs. Het resultaat van vijftien jaar zittende kantoorbanen. Als hij naakt op het strand zou liggen zonnebaden, zou je hem terugrollen in zee.
Townes Van Zandt
Laura Marling kondigde een Townes Van Zandt-cover aan, wat het tweetal niet begreep omdat ze niet wisten wie Townes Van Zandt was. Een treurig gevoel overviel me. Waarom doe ik mijn best om zoveel mogelijk mensen op mooie muziek te wijzen, terwijl ik de meeste van die mensen niet in mijn omgeving duldt op het moment dat die muziek ergens live uitgevoerd wordt? Waarom laat ik me zo makkelijk afleiden tijdens een concert van een van mijn favoriete artiesten?
Onderweg naar huis fietste ik langs het Museumplein, waar ze hadden geprobeerd met blauwe laserlampen een zee na te bootsen. Gelukkig, het kon altijd erger.
Thuis zette ik het laatste album van Laura Marling op. Niet voor het eerst dacht ik bij mezelf: ze is wel goed.
