De Jeugd van Tegenwoordig en andere muziekinterviews
Deze week was De Jeugd van Tegenwoordig ineens overal. Ze bestaan tien jaar, geven in het kader daarvan twee optredens in de HMH en toen wilden alle media ze hebben. Ergens is dat vreemd; er treden zoveel bands op in de HMH en om tien jaar te bestaan hoef je niet veel meer te doen dan een band oprichten en wachten.
Toch zal Volkskrant Magazine niet zo snel een volledige editie wijden aan Kensington, Chef’Special of Racoon. De crux zit hem in het verschil tussen kunst en entertainment. Denk alleen al aan de taal. De Jeugd van Tegenwoordig creëerde een geheel eigen universum, waar het verhaal van Chef’Special begint en eindigt met een curieus geplaatste apostrof.
Michiel Veenstra
Een van de artikelen in Volkskrant Magazine ging over de onmogelijkheid om De Jeugd te interviewen. 3FM-dj Michiel Veenstra: “Je bent een speelbal, een muis die door een kat is gevangen. En je hebt geen idee wanneer het stopt.”
Het beeld kwam me angstvallig bekend voor. Jaren geleden, toen ik nog een onzeker baasje was, heb ik ze eens gesproken. Terwijl de voor mij gereserveerde drie kwartier wegtikten, filosofeerden ze langdurig over de hoeken van de tafel. De vraag die centraal stond was of je het eigenlijk wel hoeken mocht noemen. Ze waren afgerond en allerminst puntig, zoals het een ware hoek betaamd. Ik schraapte mijn moed bij elkaar en vroeg of we met het interview konden beginnen.
Ze hadden er weinig zin in.
Faberyayo: “Journalisten stellen altijd dezelfde stomme vragen.”
Vjèze Fur: “Die ze dan van hun briefje aflezen, waarop in elke zin minstens drie schrijffouten staan.”
Ik legde uit dat ik was gekomen om het over hun nieuwe album te hebben. Graag geloof ik dat ze inbonden vanwege mijn natuurlijke overwicht, maar waarschijnlijk vonden ze me gewoon te zielig om nog langer te pesten.
Re-de-lijk serieus
Er volgde er een re-de-lijk serieus gesprek. Toch hield ik er een naar gevoel aan over. Precies zoals journalist Peter Klok het in Volkskrant Magazine omschrijft: “Je voelt jezelf een humorloze sukkel. Het jongetje op het schoolplein dat de code van de coole jongens niet kent. Dat de verkeerde schoenen aan heeft en de verkeerde woorden gebruikt.”
Daar moest ik aan denken toen ik gisteren de Engelse band The Maccabees sprak. Ze hebben een uitstekend nieuw album afgeleverd; toch wilde het gesprek maar niet spannend worden. Je zou ze een vleugje van die JvT-bravoure toewensen. Na een kwartier vroeg zanger Orlando Weeks of ik er bezwaar tegen had als hij een sinaasappel at. Hij was bloedserieus. Het was overigens een mandarijn en ik vond het prima.
Niets van wat daarna gezegd werd typeerde hem raker dan het voorval met de mandarijn. Dat geldt achteraf natuurlijk ook voor die ronde-hoekendiscussie. Met een goed gesprek is niets mis, maar wie oog heeft voor detail komt altijd met een sterk verhaal thuis.
