Fifty Shades of Earl Grey: de Dutch Open Polo (*)
Wekelijks gaat Thom Goderie op expeditie in de natuurlijke habitat van de Nederlandse socialite, en onderwerpt hij premières, vernissages en andere feestelijkheden aan een smakelijke analyse. Deze week: de Dutch Open Polo.
Vanuit de redactie kwam het verzoek om in deze rubriek eens aandacht te besteden aan sport. Enigszins verleid door de verrukkelijke wijnen van de sponsor, champagnemerk Veuve Clicquot, bracht ik een bezoek aan de finale van Dutch Open Polo – de aftrap van het Nederlandse poloseizoen.
Voor Polo Club Vreeland, aan de vecht, zag het afgelopen zondag zwart van de vele Bentley’s, Porsches en Volvo stationwagens. In Nederland spelen vier club mee in de Nederlandse polocompetitie: Club Vreeland, Club Waalre, Club Midden Nederland en Club Wassenaar.
Voordat de genodigden van de Dutch Open Polo het terrein betraden, kwamen ze langs de verkoopkraam van sponsor Van Santen & Van Santen, van de Argentijn Robert van Santen. Op de vraag wat je nodig hebt om als beginnende polospeler aan de slag te kunnen, is zijn als grap bedoelde antwoord duidelijk: geld.
Op de picknickwei (‘Neem je eigen picknickmand mee’) naast het poloveld was het voor velen voornamelijk een weerzien van oude bekenden. Al generaties lang ontmoeten families en clubleden elkaar op de club in Vreeland bijna traditiegetrouw onder het genot van een heerlijke picknick. Het tafereel deed Brits en aristocratisch aan.
Het contrast met andere sportwedstrijden is groot. Er klapt, juicht of gilt niemand als er gescoord wordt. Wel gaat er bij ieder doelpunt een fles bubbels open. Overigens gebeurt dit ook als er te lang niet gescoord wordt.
De match is voor velen een bijzaak. Langs het veld wordt voornamelijk genoten van een champagnetje en een oestertje. Voor degenen die de uitslag van de wedstrijd daardoor hebben gemist: het HV Polo team wint van The Los Nocheros met 8-4. Champagne!
Eindoordeel:
Het polotoernooi in combinatie met de picknick gaf de middag een Brits jasje. Je vroeg je bijna af waar de earlgreythee bleef. Het was redelijk ons-kent-ons, dus écht socializen zat er ditmaal niet in.
