De politieke les van vredesduif Sepp Blatter
Hij is de uitvinder van het vrouwenvoetbal en de vader van het voetbal. Hij werd door vooraanstaande onderdanen vergeleken met Winston Churchill, Jezus Christus en Nelson Mandela. De genialiteit van FIFA-voorzitter Sepp Blatter is moeilijk te overschatten. De vergelijkingen zijn dan ook treffend. Als God een machtsbeluste zwendelaar is, is Sepp Blatter inderdaad zijn zoon. Zowel Mandela als de Zwitser zaten lang vast. De één op het Robbeneiland, de ander in zijn rol als voetbalbondsvoorzitter. Macht moet je in een democratie kunnen ridiculiseren, maar Blatter maait met zijn lachwekkende schaamteloosheid en wereldvreemdheid tegenstanders het gras voor de voeten weg.
Donderdag begreep ik dat Zijne Heiligheid een campagne voert voor vrede in het Midden-Oosten. Voetbal verbroedert en dus hoopt Blatter op een vredeswedstrijd tussen Israël en Palestina. Dat idee klinkt sympathieker dan het lijkt. De wereldverbeteraar reageert met het plan op de Palestijnse voetbalbond die Israël wil laten schorsen door de wereldvoetbalbond. De Palestijnse bond zal in de aankomende dagen het onderwerp tijdens het FIFA-congres in stemming brengen.
Zijne Hoogheid hoopt dat de Palestijnse bondsvoorzitter van het plan afziet. De bondsvoorzitter vindt namelijk dat voetbal en politiek gescheiden moeten blijven. Wat Blatter bedoelt te zeggen is dat democratische elementen van politiek en voetbal gescheiden moeten blijven. Openbare discussies, eerlijke stemmingen en politieke statements. De uitvinder van het voetbal moet er niets van hebben. Onder zijn leiding werd het voetballers in 2004 al verboden om na een goal shirts uit te trekken. Inmiddels mogen voetballers ook geen commerciële, religieuze of andersoortige boodschappen op het ondershirt zetten. Zelfs een ode aan een overleden vriend is uit den boze. De enige toegestane teksten op textiel zijn de psalmen van het grootkapitaal. Sponsornamen.
Mede dankzij het gedram over de scheiding tussen sport en politiek van Blatter en de zijnen zul je voetballers zelden op een mening betrappen. Alleen buitenbeentjes als Oleguer en Khalid Sinouh zijn soms op politieke betrokkenheid te betrappen. En Blatter zelf natuurlijk. Sterker nog, bij niemand is politiek en voetbal nauwer verweven dan bij de Grootmoefti van het voetbal. De Zwitser hanteert echter een andere visie op politiek. Hij combineert de geslotenheid van het Zwitserse bankgeheim met de democratische elementen van Zimbabwe.
Op papier is de FIFA in democratisch opzicht een juweeltje. Alle 209 landen, inclusief het lang niet overal erkende Palestina, hebben gelijk stemrecht. Natuurlijk kun je je afvragen of pak hem beet Turks- en Caicoseilanden of Kiritbati net zoveel aan het mondiale voetbal toevoegen als Duitsland of Brazilië, maar sympathiek is de gedachte van gelijke stemmen wel. Een nadeeltje is wel dat bondsvoorzitters van sommige kleine (voetbal)landen een nogal flexibele democratische moraal hebben.
Blatter masseert deze moraal graag met een goed gesprek in een hotelsuite, luxueuze diners en bruine envelopjes. Onze Hollandse goedzak Michael van Praag hoopte de FIFA-leden daarentegen te overtuigen via toespraken en een inhoudelijk programma. Zo wilde Van Praag iedere bond 750.000 dollar extra geven uit het overtollig kasgeld van de FIFA. Het mocht niet baten. De Zwitserse halfgod heeft goed begrepen dat je beter een fractie van dat bedrag in een envelopje aan de juiste persoon kunt geven. Politiek is niet voor de bühne, maar voor gerieflijke achterafkamertjes waar je rustig achterover leunt met champagne en oesters. Ondertussen ruziën de Palestijnen en Israëliërs door en sterven in Qatar bouwvakkers die in de moordende hitte terwijl ze aan een zinloos voetbalstadion klussen. Je kunt het ridicuul noemen. Of politiek.
