Recensie: Infinitely Polar Bear, het sprookje over een manische depressie (****)
Het is 1967, de tijd waarin iedere progressieve Amerikaan een modieuze afwijking had. Maar met Cam Stuart (een prachtige rol met intensiteit vertolkt door Mark Ruffalo) lijkt er serieus iets aan de hand te zijn. Als hij na talloze uitvallen en stemmingswisselingen bij een dokter te rade gaat, blijkt dat hij een manische depressie heeft. Maar zijn Afro-Amerikaanse vriendin Maggie (gespeeld door Zoe Saldana) laat zich niet zo snel uit het veld slaan en trouwt met hem.
Middels een mooi gemonteerde opening in homevideo-stijl, trekt regisseur Maya Forbes de kijker moeiteloos het verhaal in om meteen daarna de klok ruim tien jaar vooruit te zetten. Het is 1978 en Cam en Maggie hebben inmiddels twee jonge dochters: Amelia (Imogene Wolodarsky, de dochter van Forbes) en Faith (Ashley Aufderheide). Maar Cam raakt steeds meer verstrikt in zijn manisch-depressieve buien. Als hij zijn vrouw en dochters steeds meer meesleept in zijn onvoorspelbare en agressieve gedrag, moet hij worden opgenomen in een inrichting.
Onder toezicht en diep ongelukkig slijt hij zijn dagen, en Maggie is op zichzelf aangewezen – hulp van familie is er niet om de twee meisjes te voorzien van hun primaire levensbehoeften. Ze ruilen het oude buitenhuis in voor een klein flatje in Boston, en als Cam even later met medicijnen weer probeert een leven buiten de inrichting op te bouwen, komt Maggie met een plan. Cam zorgt voor de kinderen in Boston, terwijl zij een verkorte opleiding in New York volgt, om haar kans op een goede baan te vergroten.
Het lijkt een onhaalbaar plan, maar is niets meer dan de enige uitweg. Dat zegt wat over de zeggings- en overtuigingskracht van het verhaal, ook in de periode die dan volgt, als Cam zijn dochters wel heel onconventioneel opvoedt. Laverend tussen chaos en structuur geeft hij zijn dochters vooral het vrije denken mee. Dat wordt hem niet in dank afgenomen door de directe omgeving – sowieso is een huisman zijn al zeer verdacht – maar het levert mooie scènes op wanneer ze samen de natuur in trekken of in een auto met een gat in de vloer rondrijden. Tegelijk zijn er genoeg momenten waarbij de warmte en humor plaatsmaakt voor schrijnende situaties, bijvoorbeeld als Cam het niet meer aankan en de meisjes aan hun lot overlaat om zich te bezatten in een café. Infinitely Polar Bear is niet het stereotype Amerikaanse feel-foodfilm.
De reden dat Infinitely Polar Bear zo echt aanvoelt, is waarschijnlijk omdat Maya Forbes niet alleen regisseerde. Ze schreef ook het scenario, voor een groot deel gebaseerd op haar eigen jeugd. Forbes werd door haar manisch-depressieve vader opgevoed, terwijl haar moeder een opleiding volgde. Maar ondanks deze persoonlijke verbinding neemt het sentiment nergens de overhand. Integendeel, juist de afwisseling van mooie en harde momenten is de kracht van de film. Ook het laten zien van sociale issues in die tijd – een man hoort niet thuis te zijn, een moeder hoort niet te werken, de raciale component – maakt Infinitely Polar Bear tot een gelaagd geheel. Mark Ruffalo, vooral bekend als de Hulk uit de superheldenfilms van Marvel speelt hier bovendien hier één van de beste rollen in zijn filmcarrière.
En de titel van de film? Als één van de dochters van Cam het woord ‘bipolair’ opvangt, maakt ze daar ‘polar bear’ van. Van een ernstige aandoening een sprookje maken, dat is Infinitely Polar Bear in een notendop. Een ode aan de fantasie, zonder de schaduwkanten uit het oog te verliezen.
Eindoordeel:
