Abonnementen: liever een paar duizend euro meer betalen dan als rascynicus door het leven te gaan?

Aanleiding is de campagne van de bierbrouwer om ‘verantwoord alcoholgebruik’ te stimuleren. Dat gaat het bedrijf namelijk aan het hart, al keerde men zich (voor invoering) tegen de verhoging van alcoholdrinkleeftijd naar 18 jaar en breekt het geen lans voor de Ageviewer. Nu lanceert Heineken met NOC-NSF de Blijf Helder-campagne, een stukje voorlichting voor in de sportkantine. Toevallig is het woord ‘Helder’ ook deel van de Heineken-slogan, krijgen de kantines die meedoen een Heineken-tap en shirts met het Heineken-logo (terwijl drankreclame op kleding van sporters of sportploegen verboden is).

Mijn cynisme moge duidelijk zijn. In mijn hoofd werkt het heel simpel: een (beursgenoteerd) bedrijf is uit op winst, deze voorlichting is louter bedoeld om ergere maatregelen (tapverbod, verplichte leeftijdscontrole) te voorkomen. Een plus een is twee, als wielrenners ongemerkt doping kunnen gebruiken zullen ze dat doen.

Onnodig betalen
Dat cynisme is niet (per se) mijn aard, maar een houding die je in de loop der jaren ontwikkeld. Iedereen maakt het mee dat bedrijven je een poot proberen uit te draaien. Bij de overstap naar mijn huidige alles-in-1-provider gebeurde me zoiets. Nadat ik de verhuisservice had gebruikt bij m’n vorige aanbieder bleek ik aan een nieuw jaarcontract vast te zitten. Dit stond ergens op pagina 22 van een pdfje vermeld, in een mail waarin alleen werd genoemd dat mijn contract was ‘gewijzigd’. Mijn interpretatie was dat mijn adres was gewijzigd (fijn!), er stond in de mail nergens ‘wij hebben u een nieuw jaarcontract gegeven, dus als u gaat opzeggen bent u de lul’. Ik had de opzegging door de nieuwe aanbieder laten regelen (fijn, gratis!) en bleek nu ruim 400 euro te moeten betalen wegens contractbreuk.

Er was geen ontkomen aan, werd me meerdere keren te verstaan gegeven, terwijl ik vond dat er juridisch een aantal serieuze bezwaren waren te maken. Lang verhaal kort: ik was dusdanig lastig dat ze me weken later toch het geld terug hebben gegeven. Dat was fijn, maar het nam mijn frustratie niet weg. Hoe diepzwart ben je als je op zo’n manier je geld wil verdienen? En wat me vooral frustreerde: wie niet vasthoudend of intelligent genoeg is om de strijd met zo’n ‘Specialist Klachtbehandeling ‘ aan te gaan is de klos. Hoeveel mensen zijn op deze manier onnodig honderden euro’s verloren?

Binnenboord
Mijn huidige aanbieder is goedkoop, maar de wifi-verbinding onbetrouwbaar. Na zelf wat te hebben aangerommeld besloot ik over te stappen. Om gezeik te voorkomen zegde ik zelf op. Ik kreeg een vriendelijke, intelligente jongeman aan de lijn die me gelijk vroeg wat de reden voor opzegging was. In zo’n gesprek had ik helemaal geen zin en ik hoorde me licht geïrriteerd zeggen dat ‘ik alleen bel om mijn contract op te zeggen’ en geen zin had tot in detail uit te leggen wat hier de redenen voor waren. Leer mij het callcenterwezen kennen. De jongen van de afdeling ‘opzeggingen’ heeft een heel script op zijn scherm staan hoe hij me aan de praat moet houden en uiteindelijk toch binnenboord kan houden.

De (terechte) aanname dat men mij zo lang mogelijk als contractant wil hebben heeft me zo cynisch gemaakt dat ik hun goedbedoelde adviezen – want ja, de callcentermedewerker wilde kijken of hij de problemen misschien kon verhelpen – bij voorbaat wantrouw. Uiteindelijk heb ik opgezegd, maar nog wel een aantal tips meegekregen. Met een modem dat ik nog had liggen heb ik nu een extra uitzendpunt gemaakt en lijkt het probleem verholpen. Gelukkig meldde de jongeman mij nog dat ik de opzegging nog kan annuleren – wat ik waarschijnlijk ga doen.

Ik hoorde eens iemand zeggen dat zijn blij-naïeve houding jegens bedrijven hem ongetwijfeld duizenden euro’s kostte, maar dat hij het er voor over had niet als rascynicus door het leven te moeten gaan. Nu ik bijna (onnodig) was overgestapt naar een duurdere aanbieder, blijkt mijn cynisme ook averechts te kunnen werken. Tijd om mijn cynisme overboord te zetten, of is dat wat naïef?