Hoe Dijsselbloem reden geeft tot wantrouwen in politiek
De Telegraaf pakt weer eens groots uit jegens Jeroen Dijsselbloem. De minister van Financiën krijgt het voor de zoveelste keer in chocoladeletters te verduren, ditmaal speelt de minister ‘toneel’ en is er sprake van een ‘schimmenspel’ om de nagekomen EU-afdracht van 643 miljoen euro.
Het is een publiek geheim dat de Telegraaf–redactie – die het sowieso niet heeft op socialisten – aan Dijsselbloem een persoonlijke hekel heeft, zoals Dijsselbloem aan Varoufakis. Dat neemt niet weg dat de nieuwe informatie die de krant boven tafel heeft gekregen op zijn meritis moet worden beoordeeld.
Het artikel blijkt helaas weinig nieuws te bevatten. De documenten die zijn geopenbaard bevestigen eerder het verhaal van Dijsselbloem dan van De Telegraaf en Peter Omtzigt, het CDA-Kamerlid dat een heilige strijd is begonnen om alles boven tafel te krijgen. De bewering dat Dijsselbloem al ruim voor 24 oktober, toen hij verbaasd reageerde op het nieuws, tot in detail wist over de naheffing, de hoogte van het bedrag en de totstandkoming ervan, wordt namelijk niet ondersteund door de vrijgegeven mailcorrespondentie. Een ambtenaar schrijft op 23 oktober letterlijk dat de naheffing een ‘absolute verrassing’ is en op zeer korte termijn (diezelfde dag) een gesprek gewenst is. Dat klinkt toch echt alsof ze deze niet hadden zien aankomen.
(Alle aandacht gaat overigens continu uit naar Dijsselbloem, terwijl het ministerie van Algemene Zaken van premier Rutte er ook van zou hebben geweten én hij nog eerder dan Dijsselbloem zijn gefrustreerde verbazing uitsprak.)
Daar staat tegenover dat nog steeds niet alle documenten omtrent de naheffing geopenbaard zijn en het derhalve een schimmig tafereel is en blijft. Koppel dat aan Dijsselbloems manier van optreden in andere affaires (onder meer de ABN-bonus en NS-bonus) waarin hij continu halve waarheden verkondigt, de waarheid naar zijn hand zet of – het is jammerlijk genoeg vaak niet te controleren – ronduit liegt, en het schaadt niet alleen zijn imago maar vooral dat van de politiek als geheel. De minister of de krant te geloven? Zowel de politiek als journalistiek worden immers gewantrouwd. In dit geval is het ontzettend moeilijk te beoordelen of De Telegraaf non-nieuws oppompt of Dijsselbloem de zaak belazert. De bewijsplicht ligt echter bij laatstgenoemde, als je niet alle documenten openbaar maakt voed je de bodem voor speculatie.
