Recensie: ‘Tu Dors Nicole’, volwassen worden tijdens een lome zomer (****)
Een cursus vervelen, zo zou je het Canadese Tu Dors Nicole – van regisseur Stéphane Lafleur – kunnen omschrijven. Niet omdat de film slaapverwekkend is, maar omdat de hoofdpersoon een nogal lome zomer probeert te overleven.
We volgen een jonge Nicole die met haar lege agenda de warme zomer in Quebec probeert door te komen. Haar ouders zijn op vakantie, ze heeft het hele huis voor zichzelf. Dus ze wat hangt rond bij het zwembad in de achtertuin, raffelt het lijstje met huishoudelijke taken af, en fietst doelloos rond in de buurt. Een zorgeloze zomer, totdat haar broer het huis omdoopt tot repetitieruimte voor zijn rockband. Met het broeierige weer kun je niet zo goed iets beginnen met de drummer, denkt Nicole dan. Maar dat loopt uit niets.
Er gebeurt weinig in het leven van Nicole, maar de oplettende kijker zal haar zien veranderen. Net als in Boyhood, waarbij regisseur Richard Linklater zijn hoofdpersoon twaalf jaar volgde, focust regisseur Lafleur op het alledaagse. Niets spectaculairs. Een potentiële romance met de drummer, haar vakantiebaantje in een tweedehands kledingwinkel, de vakantieplannen met een beste vriendin – alles draagt bij aan de graduele ontwikkeling van Nicole.
Tu Dors Nicole is de derde speelfilm van Lafleur (na En Terrains Connus en Continental, Un Film Sans Fusil). Hij heeft er genoeg absurditeit in gestopt om het ogenschijnlijk gezapige geheel een vreemd sfeertje mee te geven. Zo is Nicole een ster in broeken zomen (haar bijnaam is de broekzoomkoningin van de streek), en leert ze IJslandse woorden. Het meest vreemde element in de film is een jongetje met een zware (nagesynchroniseerde) stem en volwassen taalgebruik. Tu Dors Nicole doet hier en daar denken aan Aanmodderfakker uit 2014, waarin Gijs Naber een klaploper speelt.
De film is geheel in zwartwit. In combinatie met een ingetogen acteerstijl en statisch camerawerk maakt dat Tu Dors Nicole niet heel toegankelijk.
Julianne Côté vertolkt de 22-jarige Nicole niet als slechts een vreemd en lusteloos meisje. Nicole worstelt met zichzelf, en lijdt aan slapeloosheid (vandaar de titel, ‘Je slaapt, Nicole’). Ze heeft veel moeite om aansluiting met anderen te vinden, waardoor ze uiteindelijk toch op zichzelf aangewezen is. Nicole houdt zich groot, maar Côté laat goed zien dat haar personage zich lamlendig voelt.
Het dorp waar Nicole woont, met weinig opvallende huizen en straten, versterkt de omgeving van tijdloosheid en benauwdheid waarin ze leeft. Elementen van gevangenschap zijn alom aanwezig. Zo krijgt ze haar fietssloot niet open en weigert haar gloednieuwe creditcard dienst. Nicole moet worden bevrijd.
Tu Dors Nicole lijkt los zand. De scènes zijn staccato, en ook in de verschillende soorten muziek is geen rode draad te bespeuren. De kracht van de film is dat je langzaam wordt meegenomen in het universum van Nicole, met eigen logica en eigen wetten. It’s about the journey, not the destination.
