De leuke geinige gekke rare maffe Michiel Kramer
Een gek doelpunt, gisteren, in de wedstrijd tussen Cambuur en Feyenoord. De bal op rechts, een voorzet en vervolgens: een kopbal hoog in het doel. Een heel gek doelpunt, van een heel gekke doelpuntenmaker: Michiel Kramer. Het bleek de winnende. In zijn eerste wedstrijd. Volslagen krankzinnig natuurlijk.
Ja, die Michiel Kramer, dat is me er eentje. Die is, als je de berichten uit Den Haag en Rotterdam mag geloven, he-le-maal getikt. Maar: leuk getikt. We konden er vorig jaar al van meegenieten: Michiel zegt wat ie denkt (bizar!), vindt trainers die hem na vijftien seizoendoelpunten reserve zetten vervelende kerels (belachelijk) en maakt af en toe een grapje.
Een grapje!
In de Eredivisie!
Knettergek, die gozer.
Statistieken
Deze zomer wilde het met de aanbiedingen voor die leuke, maffe Michiel Kramer niet zo vlotten. Dat kwam door zijn statistieken: die schenen beneden ieder peil te zijn. Tenminste, dat zei Michiel de Hoog van De Correspondent (dat gekke, maffe medium vol longreads) en Michiel de Hoog van De Correspondent had het dan weer van Ted Knutson, voormalig sportgokker en tegenwoordig statisticus in dienst van Brentford, en dat is dan weer een club die speelt op het op een na hoogste niveau van Engeland. Volgens Ted – een man die het niks kan schelen of een speler een geinige vent is – ging Michiel nooit meer zo veel scoren als het afgelopen seizoen. Voor iemand die zichzelf zo zelden in scoringspositie bracht, aldus Ted, had Kramer buitensporig veel doelpunten gemaakt. Met andere woorden: het was een leuk, geinig maar ook een raar en maf en belachelijk seizoen geweest, van Michiel Kramer. Dat zeiden de statistieken en de statistieken logen niet; ze wisten niet eens hoe dat moest.
Het mooie aan Michiel Kramer is: die trekt zich nergens iets van aan. Ook niet van statistieken. Compleet maf, die man. Die maakt gewoon doelpunten terwijl dat wiskundig gezien helemaal niet kan, dan moet je wel echt helemaal gek zijn. Leuk gek, dat wel.
De enige club die het deze zomer niets leek te kunnen schelen of Michiels statistisch gezien veel minder doelpunten had gemaakt dan hij er leek te hebben gemaakt (gekke zin, dus hij klopt), was Baniyas, een Traditionsverein uit zonnig Abu Dhabi. In Abu Dhabi is de enige statistiek die ze serieus nemen die van de oliedollar, vandaar. Dus die sjeiks boden Kramer een bedrag waar ze een vuilnisman zo’n twee eeuwen voor in dienst hadden kunnen nemen, zonder vakantiedagen. En in ruil daarvoor hoefde hij alleen maar een paar jaar in de brandende zon een beetje maf te doen. Je zou wel gek zijn om zo’n bod te weigeren, dus de algemene verwachting was dat Michiel Kramer dat inderdaad zou doen.
En wat deed ie? Hij tekende. In Abu Dhabi. Voor een megabedrag.
Volslagen zot, die kerel.
Nou ging het allemaal op het laatst toch niet door, met Kramer in het Midden-Oosten: het bleek dat ze daar wel goed maar niet gek waren, geloof ik. Dus toen zat Michiel Kramer deze zomer opeens weer in de kleedkamer van ADO Den Haag, waar volgens trainer Henk Fraser de maat geslagen wordt door Dolce & Gabbana-tasjes en dure onderbroeken. Da’s natuurlijk niks voor Michiel Kramer: die is namelijk gek en komt al jaren met een gerafelde plastic AH-tas naar de training, met alleen een schone, witte Hema-onderbroek en zo’n enorme pot groene gel van de Kruidvat.
Het is daarom zo godsgruwelijk fijn voor die maffe Michiel Kramer dat dat gekke Feyenoord nog tien miljoen in een oude sok van Jordy Clasie vond en hem op de valreep van het nieuwe seizoen nog kon aanschaffen. Bij Feyenoord geloven ze niet in statistieken, want volgens de statistieken is het intussen al 15 jaar en 121 dagen geleden dat Feyenoord zich voor het laatst kampioen van Nederland mocht noemen (bron: de statistici van http://www.isfeyenoordalkampioen.nl/), dus vandaar dat ze nu, na jaren van gekke Zuid-Amerikanen, Italianen en Zweden nu zelfs leuke, gekke, maffe jongens uit de directe omgeving van Rotterdam-Zuid aantrekken.
De gek Michiel Kramer
Gisteren maakte Michiel Kramer zijn debuut voor Feyenoord. In Leeuwarden, wat natuurlijk al bizar is. En dan invallen. En scoren. Volkomen absurd.
Op de bank keek de man die hij had vervangen, Colin Kazim-Richards, woedend toe. Om hem heen lagen de bidons die hij ter omlijsting van zijn wissel omver getrapt had. Van dat doodnormale gedrag hebben ze in Rotterdam nu genoeg. Het is nu tijd voor de gek Michiel Kramer.
