Spring naar de content

Kijk Pindakaaskampioen Dafne eens blank zijn

Behalve rood-wit-blauw chauvinisme maakte de glorie van Dafne Schippers nog iets los: ik zal het maar rassenchauvinisme noemen. Nieuw, beetje gek woord, maar het was dan ook een nieuw fenomeen dat zich tijdens het WK atletiek voordeed. Ik kan me niet herinneren dat er eerder zoveel bewondering was voor het feit dat een Nederlandse medaillewinnaar blank was. In diverse commentaren viel het te beluisteren, op en tussen de regels: Dafne’s huid gaf haar zilveren en gouden plak op de honderd en tweehonderd meter in Peking extra glans. Bijzonder.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Auke Kok

Het Algemeen Dagblad juichte over de ‘jonge blonde sprintster in een oranje shirt’, een ‘doodgewoon 23-jarig meisje, opgegroeid in het Utrechtse Oog in Al en net als zovelen groot geworden op boerenkool, melk en pindakaas’. Eindelijk was een topsprinter eens ‘geen exotische verrassing uit de Antillen in een oranje shirtje, of een geëmigreerde Jamaicaanse’. Dus: ‘De blanke Schippers mengde zich in de finale als enige geboren Europeaanse in een veld vol donkere sprintsters uit Amerika, Jamaica, Trinidad en Nigeria.’

Nuchter Hollands
Atletiekmanager Jos Hermens vond het in Nieuwsuur een ‘fantastisch beeld’, Dafne ‘als enige blanke’ in de finale. Zo dachten velen erover. Het rassenchausinisme raasde door de Hollandse huiskamers — voor zover daar tenminste pindakaas en boerenkool op tafel stond en geen roti of couscous. De NOS-commentator bleef Onze Dafne maar ‘nuchter Hollands’ noemen. Was sprintster Nellie Cooman vroeger ‘nuchter Hollands’ als zij goud won in een oranje shirtje? Of ‘fris’? Denk het niet. Cooman uit Paramaribo was zwart als roet. Dan gelden andere normen.

hp schippers
Dafne Schippers na het winnen van de gouden medaille op de 200 meter

Op verschillende niveaus kwam de kwestie van de genetische aanleg weer aan bod. Daar wordt nogal ingewikkeld over gedaan, uit vrees voor racisme waarschijnlijk. Terwijl bijvoorbeeld wetenschapsjournalist Jon Entine al jaren geleden in zijn boek Taboo — Why Black Athletes Dominate Sports and Why We’re Afraid to Talk About It, aantoonde dat er wel degelijk aangeboren verschillen zijn tussen blanke en zwarte atleten. In sprintfinales zie je daarom voornamelijk lopers met West-Afrikaanse roots. (En lopers uit Oost-Afrika op langere afstanden.)

Omgekeerde emancipatie
De donkere superioriteit zie je simpelweg terug in de doping die vrijwel alle blanke WK-winnaars in het verleden nodig bleken te hebben. De Volkskrant wist bovendien nog te melden dat blanke atleten in de catacomben vaak worden genegeerd — lees: geïntimideerd — door de vele gekleurde loopsters. Zij maken de dienst uit en dat zal de blijdschap verklaren over Dafne’s snelheid en strijdlust. Het is een soort omgekeerde emancipatie. De nuchtere Hollandse meid deed iets waar blanken zich niet meer toe in staat achtten. Dafne is onze enige echte Pindakaaskampioen.

Ieder weekend schrijft Auke Kok voor HP/De Tijd een column over sport.