Recensie: The Walk, een ode aan de Twin Towers (***)
Vrij, grenzeloos optimistisch met een haast naïef geloof in een goede afloop. Je zou zeggen dat hier een Amerikaan wordt beschreven, niets is minder waar. De eigenschappen beschrijven de Fransman Philippe Petit die in 1974 met zijn koorddansact tussen de twee torens van het net opgeleverde World Trade Center balanceerde.
Met Forrest Gump, The Polar Express en de Back to the Future-trilogie op zijn cv kan regisseur Robert Zemeckis worden gerekend als een van de filmmakers met een meer optimistische signatuur. In de films wist hij middels computer generated imagery (CGI) kinderlijke onschuld te mengen met een fikse dosis Hollywoodfanstasie. Je zou zeggen: dé regisseur om het verhaal van Philippe Petit te vertellen.
De Franse koorddanser was al eerder onderwerp van een film. In 2008 maakte James Marsh de fantastische documentaire Man on Wire, waarin Petit zelf vertelt over zijn stunt en de aanloop ernaartoe. Marsh maakte er film van bijna thrillerachtige proporties, bestaande uit nagespeelde scènes en bestaande interviews en fotografie. Bewegende beelden van zijn oversteek zijn er niet, maar de foto’s genomen vanaf het dak van één van de Twin Towers zijn, in combinatie met de dramatisch vertelde verhalen van Petit, waren in Man on Wire genoeg om duizeligheid te ontlokken.
Maar waar Marsh Petit neerzette als een obsessieve en wat egocentrische man, heeft Zemeckis hem een stuk aardiger en toegankelijker gemaakt. Acteur Joseph Gordon-Levitt (500 Days of Summer, Looper) vertolkt Philippe Petit, en daarmee zijn alle scherpe randjes van diens karakter verdwenen.
Het eerste van The Walk, tot aan de wandeling over het koord, is eigenlijk het zwakste deel van de film. Zemeckis probeert, met hulp van scenarioschrijver Christopher Browne, de beweegredenen van Petit op een voetstuk te plaatsen – tot aan zogenaamde jeugdtrauma’s toe. Voor de echte Petit deed dit er niet toe, bleek ook in de documentaire Man on Wire, waarin hij gek werd van de tientallen waaromvragen. Totaal oninteressant en typisch Amerikaans, vond Petit.
Petit wilde zijn grenzen en creativiteit verkennen, en dat komt goed naar voren in The Walk. Al moet over de aanloop naar ‘the walk’ toch echt worden gezegd dat hij zwak is geschreven en gespeeld. Allereerst werkt de vertellersrol niet. Joseph Gordon-Levitt legt als Philippe Petit helemaal bovenin een geanimeerd Vrijheidsbeeld met op de achtergrond de Twin Towers alles uit aan de kijker. Wat hij doet, wat hij vindt. Daarnaast moet de kijker zich ook nog het Franse accent van Gordon-Levitt heenslaan.
Maar alles werkt toe naar een bevredigend kwartier. De kijker maakt de oversteek van heel dichtbij mee. Het staren in de oneindige diepte, het stap voor stap over het koord lopen, het geluk op Petits gezicht. Zelfs in de wetenschap dat alles is gefilmd voor een ‘green screen‘ en dat Petit de overkant zal halen zullen deze vijftien minuten als zinderend worden ervaren. Zeker op IMAX-formaat komen de 3D-effecten tot hun recht, al weet de grande finale geen knoop in je maag te leggen zoals Man on Wire deed. De realiteit valt niet na te bootsen, ook niet met geweldige CGI.
Zemeckis heeft met The Walk vooral een ode aan de Twin Towers gebracht. Niet alleen filmde hij ze in het beste licht, ook laat hij zien dat Petit de twee torens voor de New Yorkers tot leven bracht. Tot dan toe waren de WTC torens vooral controversieel, daarna was het ook iets om trots op te zijn. Een gevoel dat na 9/11 heeft plaatsgemaakt voor melancholie om het gemis. Gelukkig is er altijd nog de film.
