Heimwee naar de onverzettelijke Nigel
Aan het wegglijden van ons voetbal lijkt geen einde te komen. Sterker nog, het lijkt steeds harder te gaan alsof onze veelgeprezen voetbalcultuur op een ingezeepte helling zit in afwachting van de bons beneden. Het zijn misschien wel historische tijden. Eerst het Nederlands elftal en nu de clubs die zich deze week opnieuw als schoothondjes over de Europese velden begaven.
Heimwee naar Nigel de Jong. Ik zeg het maar eerlijk, want die kreeg ik van het kijken naar de clubs die ons vertegenwoordigden in Europa. Ik was nooit zo dol op Nigel, althans niet op de oudere uitvoering met de kale knars en cynische grijns. Ik vond dat niet bij onze mooie cultuur horen. Maar ik weet nu beter, er moeten nieuwe Nigels komen en wel snel.
Zogenaamd stoer
Het is inmiddels bijna normaal geworden dat tegenstanders ‘ons’ middenveld oversteken zonder dat iemand zich ertussen werpt. Jorrit Hendrix van PSV of die zogenaamd stoere Nemanja Gudelj van Ajax: ze lopen er vergeleken bij Nigel verontrustend bleekjes bij. Ook bij andere clubs zie ik geen middenvelder die bikkelt en draaft, die soms eens goed kwaad wordt om zijn medespelers scherp te houden. Of die het goede voorbeeld geeft door ten koste van alles (nou ja, bijna alles) een duel te winnen. Die liever pijn lijdt dan toe te kijken.
Dat is wat we veel zagen deze week, toekijken hoe tegenstanders er met de bal vandoor gingen. Moeilijk te zeggen wanneer dit ontluisterend gebrek van gif, dit proces naar algehele braafheid is gestart. Misschien wel tijdens het WK van 2010. Of mogelijk is het toen in een versnelling gekomen. Het nihilisme van mannen als Nigel de Jong en Mark van Bommel was medeverantwoordelijk voor zilver, maar ook voor ladingen kritiek op Oranje. Nigels noppen tegen de borst van Xabi Alonso deden de rest. De schaamte over die vertoning tegen Spanje (en het calculerende spel daarvoor) kunnen een nationale afkeer van hardheid hebben voortgebracht.
Correct
Liever correct dan succesvol: dat leek het nieuwe motto op de Nederlandse velden. En dat is wat we nu zien: spelers die zich zo correct gedragen dat niemand zich opoffert voor het geheel. Nigel paste in een lange traditie van Edgar Davids, Jan Wouters, Johan Neeskens, van verdedigende middenvelders die hun team injecteerden met lef en branie, met volharding en inzet. We schreven Nigel af en nieuwe Nigels dienden zich niet aan. En de man is verdorie pas dertig. Hij voetbalt in Milaan en zegt: zoek het maar uit.
Ieder weekend schrijft Auke Kok voor HP/De Tijd een column over sport.
