Leve de dood, bungelend aan de kurkeik naast het schijthuis
Aanstaande zondag is het de meest levendige dag van het jaar in mijn dorp: O Dia de todos os Santos. Met Allerheiligen krijgen de doodsaaie dorpelingen een enorme boost. Gewapend met borstels, zeep en emmers water gaan ze opgewekt naar het kerkhof en borstelen ze zingend grafstenen, vitrines, urnen en plastic blommen schoon dat het een lust is.
Ik mag dat graag zien en ga daarom in alle vroegte met een broodtrommeltje en een heupflacon medronho naar de cemitério. Met mijn walkman luister ik dan naar gans het oeuvre van Joy Division.
Het is een geruststellende gedachte dat ook ik daar eindig, op dat pittoreske knekelveldje. Ik heb al een mooi galerijgraf uitgezocht. In de grond kon ook maar dat was aanzienlijk duurder geworden en ik heb het geld niet op mijn rug groeien. Nu ben ik voor 600 euro klaar, all in (kist en vervoer van mijn hut naar de begraafplaats). Het nadeel is dat mijn honden dat niet eventjes op papa’s mooie graf kunnen uitrusten (of er een bolus op kunnen bakken). Maar goed, die erven mijn schamele bezittingen.
U denkt, wat zit die Van Amerongen macaber te doen. Normaal heeft hij altijd een informatief en duidend stukje over de wereldpolitiek en nu komt hij, terwijl ik zo naar de VrijMiBo ga, met een eng verhaal over de dood. Jakkes.
Welnu, lezer: de dood is mijn trouwe metgezel geworden in de Algarve, naast mijn drie honden uiteraard. De vorige bewoner van de hut die ik eerder bewoonde in de westelijke Algarve, verhing zich aan de kurkeik naast het schijthuis. Niemand wilde dus wonen in die vervloekte hut. Ik ben een echte Hollander en mocht het spookhuis voor tachtig euro per maand huren. Een schijntje!
Een boer uit de Konijnenvallei zag Horst, die vorige bewoner, pas dagen later bungelen. Dankzij de ijskoude lucht was de Duitser keurig geconserveerd al waren zijn oogballen weggepikt door een roofvogel. Ik vond dat een geweldig beeld en wilde toen al meteen in die hut gaan wonen. De boer, Idilio, vertelde me dat het uren duurde voor de politie kwam. Er was een kerstborrel op het bureau en vloekend kropen twee veldwachters rond middennacht uit een busje met zwaailicht. Het bleek nog een hele klus om Horst los te knippen. De agenten zakten door de ladder en Idiolo moest zijn lachen inhouden, bang als hij was voor de wapenstok.
‘Senhor, er lag een brief op tafel maar ik kan niet lezen. De agenten hebben die meegenomen, en twee flessen aguardiente. Ik denk dat de brief voor zijn dochter was, het enige bezoek dat ik ooit zag bij o Alemão.’
Het duurde een week om Horsts dochter op te sporen voor de begrafenis. Een tolk had de brief vertaald en Julia na veel gepuzzel op Facebook gevonden. Odilio had zijn zondagse pak aangetrokken en was op de brommer naar de begraafplaats getuft. Julia stond al voor de kuil van haar vader, naast de doodsgraver. Na afloop kreeg de boer medronoho en soep met brood in het dorpscafé tegenover de halte waar slechts eenmaal per dag een bus stopt. De dochter maakte hem duidelijk dat ze niets met de hut te maken wilde hebben omdat er vloek op rustte. De boer mocht er mee mocht doen wat hij wilde. Idilio was blij met de tachtig euro huur die ik hem maandelijks betaalde. Hij vond het vreemd dat ik niet bijgelovig ben. Toen de boer zich vervolgens ook ophing, eveneens in die kurkeik naast mijn hut, ben ik maar naar de oostelijke Algarve vertrokken. Je moet Magere Hein natuurlijk niet tarten, daar houdt die ouwe niet zo van.
Alhoewel ik vermoed dat ik mijn drie trouwe lezers overleef, zal ik in de kroeg naast het kerkhof 25 euro geven aan uitbater Rui, voor het geval die drie lezers naar mijn begrafenis mochten komen. Voor dat bedrag kunnen ze zich toeterzat zuipen en krijgen ze er ook nog hapjes bij al zou ik daar mee oppassen want menig Hollander in de Algarve is overleden aan de gevreesde reizigersdiarree. Ik zou het wel aardig vinden als ze dan ieder jaar met Allerheiligen effetjes mijn gallerijgraf spic & span poetsen.
Maar ach, wat bazel ik: bij het graf van Harry Mulisch op Zorgvlied komt ook geen hond.
Zalig Halloween!
