Het raadsel Robin van Persie
Fysiek gesproken is de afstand tussen Robin en mij ideaal. Vanaf mijn plekje op de vijfde rij achter de boarding, ter hoogte van de zestienmeterlijn, kan ik hem in de tweede helft goed zien. Maar geestelijk groeit de afstand tussen de spits van Fenerbahce en mij met de minuut. Als hij tien minuten voor tijd wordt gewisseld is hij lichtjaren van mij verwijderd. Over de wedstrijd Ajax-Fenerbahce heb ik dezelfde mening als over het Arenapubliek dat hem uitfluit: waardeloos. Maar over Robin van Persie zelf heb ik geen mening. Ik snap minder van hem naarmate ik meer van hem zie.
Natuurlijk is de aanvaller altijd al een rare kwibus geweest, een niet helemaal te doorgronden mix van gevoeligheid en arrogantie. Een door zijn vader te vaak geprezen supertalent met trekken van een straatjongen. Maar op deze donderdagavond kan ik niet zeggen of hij voetballen eigenlijk wel leuk vindt. Of hij iets van zijn medespelers vindt. De geboren Rotterdammer zit hier in Amsterdam zo ongelooflijk in zichzelf opgesloten dat ik met hem te doen krijg. Op zijn oude dag vijf miljoen per jaar verdienen in Turkije en toch deernis opwekken: het raadsel Robin.
Problemen
De oester in geel-zwart maakt met niemand contact. Hoeveel er om hem heen ook wordt gepraat en gescholden en geschoffeld: Van Persie sjokt wat heen en weer en na iedere actie (wat er weinig zijn), geslaagd of niet, tuurt hij naar het gras alsof daar de oplossing is voor zijn problemen. Want die heeft hij, kan niet missen. Alsof hij de neerwaartse spiraal waarin hij al jaren zit niet wil of kan erkennen. Een vader van 32 met het zelfbeeld van een tiener. Of vergis ik mij?
Tegenstrijdig
Alles aan hem is tegenstrijdig. Later deze avond zal hij zeggen dat hij vanavond fit was en dat iedereen dat kon zien. Maar dat kan juist niemand zien. De ietwat botte analyse van bondscoach Danny Blind is correct, Van Persie is niet fit. Hij is een vreugdeloze jogger van wie dit potje voetbal best een uur langer mag duren. Of een uur korter, ook goed.
Sombere aanblik
Als een Turkse fan na afloop van hem wordt weggetrokken door stewards, heft Robin zijn hand op: de fan mag gerust bij hem komen. Maar hij onderneemt niets. Lijdzaam ziet hij toe hoe de Turk hardhandig wordt afgevoerd. Opnieuw een blijk van apathie, schijnbaar niet in staat om ook maar iets aan zijn situatie te veranderen. Het biedt een sombere aanblik, en misschien is dat het laatste wat ik van de voorheen schitterende voetballer Robin van Persie heb gezien.
Ieder weekend schrijft Auke Kok voor HP/De Tijd een column over sport.
