Spring naar de content

Het gevaar komt uit eigen land (een ode aan de subsidie-industrie)

De roep om actie is groot na Parijs. Een Amsterdams ziekenhuis wil een minuut stilte van de werknemers vandaag, ‘we’ voelen de behoefte ons te uiten. Facebook kleurt blauw-wit-rood (waarom, las ik op fora, was er wel een safety-check voor Parijs en kun je je solidair verklaren met een Franse vlag, maar is dat niet mogelijk voor aanslagen in Beirut terwijl Facebook toch overal wordt gebruikt?).

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Edwin van Sas

De aanslag op een stel geflipte tekenaars was bedreigend, maar een restaurant, concertzaal en voetbalstadion – dat komt pas echt dichtbij. Het is de wetmatigheid die ook in de journalistiek geldt: aantal doden, maal aantal journalisten, gedeeld door afstand en uitzonderlijkheid. Angelina Jolie, actrice en VN-ambassadeur die als Amerikaanse iets meer op afstand staat van Parijs, deelde een foto over de waarin ze aangaf dat iedereen het over Parijs heeft en niemand de aanvallen van IS op Libanon noemt.

Dat we ‘in oorlog’ zijn met terroristen/moslimfundamentalisten weten we al sinds 11 september 2001. Parijs is ook niet de eerste keer dat er aanslagen in Europa zijn geweest sindsdien. Toen was het Al-Qaida, nu zijn het meestal IS-gelieerden. Leren even met een continue dreiging, zoals in een stad als Tel Aviv, lijkt een van de meest wijze lessen.

De roep om grenscontroles en allerhande veiligheidsmaatregelen gaan echt niet helpen. Wetgeving, de bevoegdheden van de inlichtingendiensten, de werkwijze van de politie en andere anti-terreurmaatregelen zijn op orde stellen experts, maar alles voorkomen is simpelweg een illusie.

Volgens veiligheidsexpert Rob de Wijk wordt het terrorisme bevorderd door het ontstaan van ‘parallelle samenlevingen in de banlieues: voorsteden die een ‘no-go-area’ voor de politie zijn geworden en waar groepen, veelal sociaal gemarginaliseerde moslims ongestoord kunnen radicaliseren‘. Het gevaar komt dus niet van buitenaf, maar van binnenuit. Er komen geen geflipte Syriërs naar hier, juist in eigen land flippen mensen (die zich eventueel in een buitenland nog even laten trainen). De oplossing, volgens De Wijk: “Dit vereist dat sociaal werkers, politie en inlichtingendiensten weten wat er in een wijk omgaat.  En dat lukt alleen als er (-) er deradicaliseringsprogramma’s zijn, en wanneer er op nationaal niveau een zeker vertrouwen is tussen de bevolkingsgroepen, en tussen die groepen en de autoriteiten.”

Er wordt hier vaak afgegeven op (de kosten van) sociale programma’s, subsidieslurpende activiteiten voor allochtonen, buurtteams en knuffelimams – doorgaans door dezelfde mensen die roepen dat de grenzen dicht moeten en alle moslims potentiële terroristen vinden. Onder een guurder bewind is niet alleen de maatschappelijke steun ervoor afgenomen, er is ook op bezuinigd. Het zou me niks verbazen als de Amsterdamse onderwereld – die ook lukraak in de rondte schiet bij tijd en wijle, zich totaal bekommerend om de maatschappelijke gevolgen – op vergelijkbare wijze is geradicaliseerd. En hoewel steden als Rotterdam en Amsterdam slechte wijken hebben, is er van banlieus, ghetto’s of no-go area’s geen sprake. Komt dat door onze sociale programma’s? Vast niet alleen, maar het zal in ieder geval een positieve bijdrage hebben geleverd. En na Parijs zou je des te meer moeten beseffen dat iedere euro die radicalisering direct of indirect helpt stoppen het geld meer dan waard is.

Onderwerpen