Het volksaandeel ABN Amro is een sigaar uit eigen doos
Eindelijk was het vandaag zover. Zeven jaar na het redden van onze ooit zo gekoesterde nationale trots ABN Amro keerde de genationaliseerde bank terug op de Amsterdamse beurs. Het was een redelijk succes. De aandelen, of beter gezegd de certificaten van aandelen, gingen voor 17,75 euro per stuk naar beurs en stegen na opening door tot ruim 18 euro. Geen al te spannend koersverloop voor een beursintroductie, maar dat past wel bij het imago van een saai en degelijk dividendaandeel dat de bank wil uitstralen.
De immer goedlachse Gerrit Zalm en zijn kornuiten gingen de afgelopen weken op ‘roadshow’ om de certificaten aan de man te brengen. Het verkooppraatje in Parijs ging om begrijpelijke redenen niet door. Naast het verkooprondje bij grote institutionele partijen en buitenlandse investeerders werd het certificaat ook bij particulieren aangeprezen als een echt volksaandeel.
Nu maar hopen dat Jan met de Pet niet al zijn spaarcentjes heeft omgeruild in aandelen ABN Amro, omdat hij denkt dat het een zo’n veilige belegging is. ‘De overheid staat er toch achter en Gerrit is zo’n vrolijke betrouwbare man’, hoor ik hem al zeggen. Als gewetensvolle bankier zou het Zalm sieren als hij niet alleen zou zeggen dat het aandeel zo ‘goedkoop’ is geprijsd, maar dat het aandeel een goede aanvulling zou kunnen zijn in een goedgespreide portefeuille. Maar dat bekt natuurlijk niet zo lekker.
En daar is het prospectus voor. In dat rapport staan alle waarschuwingen en risico’s in juridische taal opgesomd. Slechts een enkeling zal zich door het ruim 700 pagina’s tellende prospectus van de beursgang hebben geworsteld. Als belegger wordt dat wel van je verwacht, maar het leest als een bijsluiter van een medicijn. Na het doornemen van de lijst van mogelijke bijwerkingen durf je zelfs geen aspirientje meer te nemen.
Als marktjongen juich ik het toe dat de bank weer terug is op de beurs. De overheid heeft wel wat anders aan haar hoofd en het runnen van een commerciële bank hoort daar niet bij. De timing van de beursgang ontgaat mij wel. Waarom die haast? Nog een jaartje of langer wachten zou ook geen probleem zijn geweest.
Het Europese bankenlandschap is acht jaar na het uitbreken van de financiële crisis zeker geen zonnige weide. In de afgelopen weken werd duidelijk dat de Europese grootbanken in tegenstelling tot hun Amerikaanse concurrenten nog altijd onvoldoende buffers hebben. Er moeten nog miljarden worden opgehaald om de bankbalansen te versterken en aan de strengere eisen te voldoen. Ook werden er in de afgelopen weken duizenden banen geschrapt bij de Europese banken.
Bij een doorsnee beursgang is het voor de belegger met name van belang wat de exacte reden is van het bedrijf om geld op te halen op de markt. De bank komt op dit front niet verder dan de verklaring: ‘We zijn er klaar voor’.
Het zou ook een aardige geste zijn geweest als de Nederlanders belastingbetaler als dank voor het redden van de bank korting zou hebben gekregen bij de beursintroductie. Bij de beursgang van het andere als volksaandeel in de markt gezette staatsbedrijf KPN in 1994 kregen particulieren wel een korting aangeboden.
Op z’n minst zouden de particulieren de mogelijkheid moeten hebben gekregen om het aandeel tegen de introductiekoers te kopen in plaats van blind in te schrijven (in vakjargon ‘bestens inschrijven’) en dan maar afwachten tegen welke prijs je de aandelen uiteindelijk hebt gekocht.
Het volksaandeel blijft daarmee een sigaar uit eigen doos. Eerst moet de bank worden gered met onze belastingcenten en nu kunnen we met onze eigen euro’s weer aandelen kopen van een bank, waar wij als belastingbetalers eigenlijk al eigenaar van zijn.
