Zo kan Cruijff weer ‘Onze Johan’ worden
De vlekjes en bultjes staan hem goed — ze maken hem menselijk en sympathiek en zo moet hij blijven. Getekend door het leven, door ziekte en niet meer zeuren over commissies en benoemingen. Zo kan Cruijff weer Onze Johan worden. Volkomen terecht heeft hij zich teruggetrokken als adviseur van Ajax. Laten we wel zijn, hij kan dat niet, organiseren en politiek bedrijven. Vijf jaar na de start van zijn ‘revolutie’ stikt Ajax in een wurggreep van twisten waar niemand iets van snapt. Zo is het altijd gegaan — op de een of andere manier trekt er na de bemoeienis van Johan altijd weer een mist op van argwaan en conflicten.
Het is genoeg geweest. Elegante voetballer, originele trainer, boeiende prater: dat is Johan. Meer niet. Is ook ruim voldoende. Hij is weg bij FC Barcelona, weg bij Ajax en nu maar knokken tegen de kanker. Met die vlekjes en bultjes van het afzien. Hij keek er donderdag mooi kwetsbaar bij. Het was meteen weer leuk naar hem te luisteren. ‘We krijgen maar één lichaam.’ De medicijnen zijn ‘een vriend van mij’ en de ontvangst van talloze positieve boodschappen heeft Cruijff ‘twee keer zo sterk gemaakt’ als voorheen. Niet waar natuurlijk, maar je hoort het hem zo graag zeggen.
De Verlosser
Nummer Veertien gaat deze strijd winnen, zei hij, en zo hoort het — De Verlosser verlost zichzelf. De poging Ajax te verlossen leidde voornamelijk tot ruzies, tweespalt en negatieve energie. Die strijd heeft hij verloren. Dat zij dan maar zo. Langzaam zullen we de man vergeten in zijn proletenbak en een leren jackie bij de slagboom van de Arena. Hij en zijn kompanen dreigend in het donker voor de camera’s: weg ermee.
Na de longkanker listig op het verkeerde been te hebben gezet zal hij weer uitspraken doen. Graag. Over voetbal. Onnavolgbaar zal hij aannames kapittelen die beter moeten. Op verkeerde looplijnen wijzen. Op betere manieren van vrijlopen en op domme breedtepasses. Als het maar nooit meer herfst 2010 wordt en hij zijn kluppie moet redden. Hij moet alleen maar zijn kluppie en het mooiste spel op aarde blijven geselen uit liefde, en op afstand. En wij maar luisteren naar die grappige Johan, de oude man die juist daardoor de beelden van Toen levend zal houden.
Precies 45 jaar geleden werd hij Nummer Veertien. Zonder gedoe over een technisch hart wordt hij precies weer dat: voor altijd de onnavolgbare, betweterige, soms onuitstaanbare, door het spel bezeten Nummer Veertien.
